Het grootste deel van het afgelopen schooljaar heeft mijn dochter Anya, nu zeven jaar oud, geworsteld op school, vooral met rekenen. En hoewel ze perfect leerde spellen, worstelde ze ook met schrijven.
Ze was altijd al een kind met een sterke eigen wil, gemakkelijk af te leiden, één bonkje energie, maar met het juiste dieet en schedelosteopathie, dachten we dat we dat achter ons hadden gelaten. Hoewel ze niet echt tot de besten van de klas hoorde, kwam ze goed mee en bleef niet achter. De laatste twee schoolperiodes echter meldde haar leerkracht dat haar aandacht was gekelderd en dat haar langzame, maar gestage vooruitgang was gestopt.
We werden op school geroepen en kregen lijsten met opvoedingspsychologen, die ons konden vertellen hoe we dit kind moesten opvoeden. Tegelijkertijd verslechterde ook Anya’s gedrag thuis. Ze luisterde niet meer en was doorlopend onredelijk – onmogelijk naar school te krijgen of zelfs maar naar bed.
We waren ten einde raad en probeerden erachter te komen wat er misgegaan was, toen ik me plotseling realiseerde dat haar gedrag alleen maar slecht was van maandag tot vrijdag. Het kwartje was eindelijk gevallen. Iets op school was de oorzaak van haar probleem.
Ik ging op onderzoek uit en ja hoor, de school gaf haar, tegen mijn instructies in, om elf uur ‘s ochtends melk (en soms Nesquik) en chocoladekoekjes, en tarwe- en melkproducten tussen de middag. Anya is een uiterst allergisch kind en hoewel we op de kleuterschool hadden verteld dat ze geen melk of tarwe mocht (en niet veel chocolade), had deze boodschap de huidige leerkracht niet bereikt. Dus had Anya dagelijks in feite vergif voor haar hersenen gekregen.
In Anya’s geval komen haar problemen waarschijnlijk voort uit biochemische overgevoeligheid. We adopteerden haar uit Rusland toen ze vier maanden oud was. Voor die tijd hadden de goedbedoelende Russische artsen die voor haar zorgden, haar bij de geboorte een TBC-vaccinatie gegeven, krachtige medicijnen zoals fenobarbital en flessen volle koemelk (het ziekenhuis kon zich geen babyvoeding permitteren). Er bestaat bij mij geen enkele twijfel dat haar darmstelsel door deze vroegtijdige verkeerde interventies beschadigd is en dat een tarwevrij en zuivelvrij dieet van vitaal belang is voor haar leervermogen.
In de zomer werd Anya op een streng tarwevrij dieet gezet en werkte ze individueel met een van haar leerkrachten. Al gauw was de deur naar haar hersenen weer open en ging ze met sprongen vooruit.
Hoewel biochemie het eerste punt van aandacht moet zijn voor elk kind dat moeite heeft met leren, is het net zo belangrijk te bedenken dat kinderen met verschillende snelheden leren. Toen ze zeven jaar oud was, kreeg onze oudste dochter Caitlin ook het etiket moeilijk lerend opgeplakt, een kandidaat voor dyslexie. Niet alleen schreef ze te weinig uit zichzelf, maar ze plaatste de woorden ook vreemd. Misschien had ze een probleem met oog-handcoördinatie, zeiden de leerkrachten. Misschien moesten we naar een specialist.
Toen we Caitlin ondervroegen, vertelde ze ons dat de leerkracht haar elke maandag vroeg op te schrijven wat ze het weekend had gedaan, maar er was niet zoveel nieuws te vertellen. Nadat ze gestraft was omdat ze te weinig had opgeschreven, had ze haar woorden verder uit elkaar gezet om het verhaal langer te doen lijken zodat haar leerkracht haar geen uitbrander meer zou geven.
Jarenlang bleef schrijven een mindere bron van creatieve expressie voor Caitlin tot ze op een dag, toen ze dertien was, haar eigen woorden de baas werd. Binnen het daaropvolgende jaar produceerde ze indrukwekkende verhalen en gedichten, en nu ze bijna vijftien is, is ze de beste van de klas. Zo ging het ook met haar rekenen.
De sleutel tot het opvoeden van onze kinderen is misschien niet alleen aandacht besteden aan wat we hun te eten geven, maar ook grenzeloos blijven vertrouwen in het raadselachtige proces van leren. Iedereen heeft zijn eigen bestaansrecht en uiterst individuele tijd van groei en bloei.
Lynne McTaggart
