De laatste weken bereikte ons enkele keren de vraag waarom wij in het tijdschrift nauwelijks aandacht besteden aan COVID-19. Dat lijkt een vreemde keuze, maar we lichten dit besluit graag toe. De ontwikkelingen rondom dit virus zijn snel en veranderlijk. Tussen het moment dat wij de inhoud van het tijdschrift bepalen en dat het blad bij onze abonnees op de deurmat valt, zitten zeker zes weken. Het risico bestaat dat onze berichtgeving dus alweer verouderd is op het moment van verschijnen. Onze coronaberichtgeving publiceren wij daarom vooral online via www.medischdossier.org/corona. Inmiddels zijn we in een periode gekomen dat we op een andere, meer beschouwende manier naar COVID-19 kunnen kijken. Dat doen we dan ook graag in deze editie.
In deze editie hebben we verder onder meer aandacht voor een nieuw onderzoek naar infrarood licht dat of het nu gaat om darmproblemen, hartklachten of parkinson zeer veelbelovend is. Het principe is gebaseerd op het lichaam als een energetisch systeem dat communiceert en diepgaand wordt beïnvloed door elektromagnetische golven. De gedachte om op bepaalde frequenties de energieproductie in lichaamscellen te stimuleren, is niet nieuw. De Russische wetenschapper Alexander Gurwitsch ontdekte in de jaren 20 van de vorige eeuw als eerste wat hij de ‘mitogenetische straling’ noemde in de wortels van uien. Hij geloofde dat eerder fysische velden dan louter chemische structuren verantwoordelijk zijn voor de ontwikkeling van een lichaam. Hoewel Gurwitsch werk vooral theoretisch was, slaagden latere onderzoekers erin om aan te tonen dat een geringe straling de ontwikkeling van cellen in naburig weefsel dat tot hetzelfde organisme behoort, stimuleert.
Veel biologen en natuurkundigen in de twintigste eeuw gingen vervolgens uit van de idee dat de bewegingen van straling en oscillatie verantwoordelijk zijn voor de synchronisatie van celdelingen en de verspreiding van chromosomale instructies door het lichaam. De meest bekende hiervan is wellicht Herbert Fröhlich van de Universiteit van Liverpool. Hij was een van de eersten die de idee introduceerde dat een soort collectieve trilling de drijfveer vormt voor cellulaire eiwitten om met elkaar samen te werken en de instructies van DNA en andere regelgevers uit te voeren.
Fröhlich voorspelde zelfs dat bepaalde frequenties (nu “Fröhlich-frequenties” genoemd), die net onder de celmembranen voorkomen, konden worden gegenereerd door trillingen in eiwitten. Hij zag deze “golfcommunicatie” als het middel waarmee de minuscule bewegingen binnen eiwitten worden uitgevoerd en als een goede manier om activiteiten van eiwitten en het systeem als geheel te synchroniseren. Een andere belangrijke wetenschapper in dit verband was de Duitse natuurkundige Fritz-Albert Popp. Terwijl hij onderzoek deed naar kanker, struikelde hij over het feit dat alle levende wezens, van eencellige algen tot mensen, een klein beetje licht uitstralen. Hij noemde deze lichtdeeltjes biofotonen en geloofde daarmee het belangrijkste communicatiekanaal van alle levende organismen te hebben ontdekt. Hij vergeleek het met de werking van een stemvork die een bepaalde frequentie laat horen, waarop alle moleculen in het lichaam worden afgestemd.
Na jarenlang onberispelijk onderzoek, toonde hij aan dat deze kleine golfjes worden opgeslagen en afgegeven door het DNA en dat de signalen belangrijke informatie geven over de toestand van het lichaam en het effect van een specifieke therapie. De andere reus op dit gebied, door de Franse viroloog en Nobelprijswinnaar Luc Montagnier een “moderne Galileo” genoemd, is de in 2004 overleden Franse bioloog, Jacques Benveniste. Hij toonde met zijn experimenten gedurende vele jaren overtuigend aan dat cellen niet vertrouwen op de toevalligheid van een chemische botsing, maar op signalen van elektromagnetische golven met een lage frequentie (minder dan 20 kHz).
Volgens Benveniste’s theorie kunnen twee moleculen zich op elkaar afstemmen en resoneren op dezelfde frequentie, zelfs over een lange afstand. Deze twee resonerende moleculen zouden dan een andere frequentie creëren, die op haar beurt weer resoneert met een ander molecuul of groep moleculen in de volgende fase van de biologische reactie. Dit verklaart waarom kleine veranderingen in een molecuul – bijvoorbeeld het verwisselen van een peptide, een molecuul bestaande uit een klein aantal aminozuren – radicaal van invloed kunnen zijn op wat dat molecuul doet.
Benveniste vond in zijn laboratorium bevestiging van de ideeën van Popp: elke molecuul in het universum heeft een unieke frequentie en de taal die het gebruikt om zich te laten horen, is een resonerende golf. Elk molecuul van ons lichaam klinkt als een noot die wordt gehoord en antwoordt.
Hoewel pioniers als Popp en Benveniste bijna een halve eeuw geleden hun baanbrekende ontdekkingen deden, lijkt de medische wetenschap nu pas een inhaalslag te maken. Meer en meer wordt afgezien van chemicaliën als behandeling ten faveure van de grotere precisie (en veiligheid) van elektromagnetische golven.