Het is belangrijk om een stap terug te doen en stil te staan bij de wereld waarin we nu leven, zegt Rob Verkerk

Soms vind ik het nuttig om de toestand van de wereld van bovenaf te bekijken, vanuit vogelperspectief, vooral wanneer ik me, zoals nu – voor het eerst in bijna anderhalf jaar – 12 kilometer boven het aardoppervlak bevind.

Met slechts twee uur slaap achter de rug had ik niet de energie om een poging te doen het op te nemen tegen respectievelijk een luchthaven en een luchtvaartmaatschappij, vanwege het wetenschappelijk gezien zinloze gebod om een stukje stof over mijn gezicht te moeten dragen. Dus terwijl ik dit schrijf, ben ik al twee uur gemuilkorfd. Zo lang heb ik niet eerder een mondmasker gedragen, sinds uit een experimentele zuurstofverzadigingstest bleek dat mijn O2-verzadiging met 2 procent daalde met een masker op.

De luchtkwaliteit in deze aluminium buizen is altijd al behoorlijk slecht, maar nu voelt mijn ademhaling echt onaangenaam beperkt en verre van normaal.

Miljoenen mensen lijken er echter aan gewend te zijn geraakt. Ze lijken het zelfs leuk te vinden en voelen zich er veiliger mee. En ze twijfelen niet aan de wetenschap; ze vertrouwen de nieuwe geopolitiek-economische orde, die zoveel levens heeft gekost doordat de juiste behandelingen niet op het juiste moment werden ingezet, die de bestaanszekerheid van zovelen heeft kapotgemaakt door gedwongen bedrijfssluitingen, die een hele generatie een goede opleiding heeft ontzegd en zovelen een hopeloos gevoel over de toekomst gaf.

Dit is een goed moment om eens na te denken over dit woord, ‘vertrouwen’.

Een van de grootste aanjagers van de tweedeling in de samenleving die de afgelopen maanden te zien is, lijkt de mate van vertrouwen – of de tegenhanger wantrouwen – te zijn die we hebben in de argumenten die we gebruiken om onze standpunten te ondersteunen.

Ook geloof speelt hierin mee, maar onze overtuigingen over wat er in het licht van dit nieuwe virus wel en niet moet worden gedaan ter verbetering van het welzijn van de mens (en de wereld), hangt grotendeels af van hoeveel vertrouwen we stellen in het ‘mainstream-verhaal’, zoals het steeds vaker wordt genoemd.Of je vertrouwt erop dat de beslissingen aangaande corona van de ad-hoc samengestelde commissie – bestaand uit politieke en zakelijke leiders – in ons belang is geweest, of niet. Als je deze leiders vertrouwt, creëer je een geloofssysteem die de basis wordt van de redenering die je gebruikt om de informatie die je ontvangt (die desinformatie kan bevatten) logisch voor je te maken. Het gevoel van troost dat dit vertrouwen geeft, wordt versterkt door de velen die er hetzelfde over denken, die het systeem vertrouwen en graag gehoorzamen.

Juist omdat de gevolgen van dit beleid zo verwoestend zijn, kan de heftigheid van deze overtuigingen nog worden versterkt. Iets anders geloven kan voelen alsof je in de afgrond wordt gegooid, samen met een minderheid waarover je diep verontrust bent, vooral nu het etiket ‘complotdenkers’ en ‘wappies’ zo onuitwisbaar op ze is geplakt.

Vanuit dit perspectief moet je jezelf dus overtuigen dat het nog veel, veel erger zou zijn geweest als al deze ‘maatregelen’ tegen het coronavirus niet waren genomen. Prima allemaal, maar er zijn verbazingwekkend weinig betrouwbare gegevens die dit standpunt ondersteunen.

Als lockdowns de beste manier waren om aan het virus te ontsnappen, hadden we inmiddels een duidelijke trend gezien waarbij de landen met de strengste lockdowns de minste problemen zouden hebben gehad, en vice versa. Dit blijkt echter niet uit de gegevens: die zijn rommelig en de mate van strengheid van lockdowns correleert niet met cijfers zoals die van ziekenhuisopnames of sterfgevallen. Met andere woorden, er is geen verband tussen lockdowns en de vermeende voordelen.

Toen artsen op Britse intensive careafdelingen tijdens de eerste golf hun best deden om nieuwe manieren te vinden om levens te redden, hadden ze geen andere keuze dan samen te komen om elkaar te ondersteunen en kennis te delen in groepen zoals de Frontline Covid-19 Critical Care Alliantie (FLCCC) (covid19criticalcare.com).

Toen ze lieten zien hoe effectief een natuurlijk, van een bodembacterie afgeleid middel genaamd ivermectine kan zijn, in verschillende combinaties met vitamine C en D, zink en een paar andere voedingsstoffen – en soms met steroïden en antibiotica – werden ze in de ban gedaan door de wetenschappelijke en medische gemeenschap. Hetzelfde geldt voor iedereen die zijn hoofd boven de maaiveld heeft uitgestoken. In Nederland zet onder andere de SCO, opgericht door advocaten, zich in voor het toestaan van ivermectine bij corona.

Toen dr. Robert Malone, mede-ontwikkelaar van de mRNA-vaccintechnologie, het zwijgen werd opgelegd, nadat hij openbaar had gemaakt dat er niet voldoende wetenschappelijk bewijs was om de vaccinatie van kinderen te rechtvaardigen, had het voor iedereen duidelijk moeten zijn dat er iets grondig mis is met het controlesysteem in onze wereld, tenzij je er al aan ten prooi was gevallen, verlamd door angst of gehersenspoeld door de kakofonie van desinformatie die via de reguliere nieuwskanalen werd verspreid.