De druk op ouders om hun kinderen te laten vaccineren, heeft in Australië een nieuw dieptepunt bereikt.
Ik schrijf deze column ergens tien kilometer boven Indonesië, onderweg van Sydney naar Londen. Ik heb een druk programma achter de rug: ik bezocht de tweede jaarlijkse Australazische Leefstijl en Geneeskunde Conferentie, waar ik een presentatie hield over de duurzaamheid van de gezondheidszorg.
Australië heeft, net als alle andere voormalige Britse koloniën, een veelbewogen geschiedenis als het om mensenrechten gaat. Hoewel er namens eerdere regeringen excuses zijn gemaakt aan de inheemse volkeren, is veel van de pijn en schade onherstelbaar, omdat die te groot en te diep zijn.
Dat er op dit front vooruitgang is geboekt, bleek uit het feit dat boven de ingang van het hotel waar de conferentie plaatsvond naast de altijd aanwezige nationale Australische vlag een Aboriginalvlag hing. Bovendien werd de conferentie geopend door een bekend lid van de Aboriginalgemeenschap, Ann Weldon.
Tante Ann, zoals ze vaak liefdevol genoemd wordt, vertelde de ongeveer 450 aanwezige artsen en zorgprofessionals dat het woord ‘gehandicapte’ in haar Wiradjuri-taal niet bestaat. Als iemand blind is, fungeren degenen die kunnen zien als zijn ogen. Als iemand niet kan lopen, wordt hij gedragen. Aboriginals begrijpen, net als andere inheemse volkeren, wat het betekent om met de natuur en met elkaar verbonden te zijn. Ze zijn zich bewust van de noodzaak van een hoger doel. De westerse wereld is ver afgedreven van deze benadering van het leven, onze gezondheid en sociale zorg. En we lijken er niet gelukkiger door geworden. Ondanks alle technologie, de miljarden die we aan onderzoek uitgeven en ons groeiende inzicht in de ziektes die ons treffen, lijken we niet dichter in de buurt te zijn gekomen van een succesrijk of duurzaam gezondheidszorgmodel.
Toegegeven, we hebben een paar grote stappen gezet. Zo is de kindersterfte afgenomen, net als de sterfte door infectieziekten. Maar we zijn nog niet zover dat we de voornaamste dodelijke ziekten de baas zijn: hart- en vaatziekten, kanker, diabetes, obesitas en een hele reeks psychische gezondheidsproblemen.
We moeten onszelf de volgende vragen stellen: gaan we door met het negeren van de oude gezondheids- en sociale tradities, waarin een diepe verbondenheid met de wereld om ons heen centraal staat? En hopen we dat ons technische gezondheidszorgmodel binnenkort met een wondermiddel op de proppen komt tegen de chronische ziekten en psychische gezondheidsproblemen, die anders vrijwel zeker onze maatschappij en economie op rampzalige wijze zullen destabiliseren? Of moeten we alles op alles zetten om de oude tradities in ere te herstellen, ze te laten gedijen en ervan proberen te leren?
Dat brengt ons naar mijn mening bij de essentie van het debat over de gezondheidszorg. Voordat we beginnen aan de discussie over de voordelen van verschillende medische behandelingen, over nut en noodzaak van ziektepreventie, of over het tekort aan bedden en geld voor verpleeghuizen, moeten we het voornaamste probleem aanpakken. Het huidige Australië, ooit gebouwd door veroordeelde criminelen, is een land vol regels. Ironisch genoeg roemen Australiërs, net als veel Amerikanen, het liberale karakter van hun maatschappij en alle vrijheden die daarbij horen. Maar op belangrijke punten zijn ze die vrijheden allang kwijt.
De Aboriginals zijn beroofd van het merendeel van hun beste stukken grond. Op die grond bevinden zich nu bloeiende steden, de grootste geürbaniseerde bevolking ter wereld, en intensieve land- en mijnbouw. Maar ook de Australiërs die geen Aboriginal zijn, verliezen hun vrijheden.
Een voorbeeld hiervan is de dwangmaatregel van de Australische federale overheid: no jab no pay. Die maatregel houdt in dat iedereen die in aanmerking wil komen voor kinderbijslag zijn kind moet laten inenten. Dat stelt niet alleen burgers voor een probleem, maar ook artsen, want die zijn verplicht de ouders toestemming te vragen voordat ze vaccineren. Die toestemming is pas rechtsgeldig als die vrijwillig gegeven wordt, zonder ongeoorloofde dwang of manipulatie. Die toestemming is nu dus dubieus bij de ongeveer 46 vaccinaties die deel uitmaken van het volledige vaccinatieprogramma voor kinderen en adolescenten en die genetisch gemodificeerde ingrediënten en neurotoxische hulpstoffen bevatten.
Om terug te komen op het voornaamste probleem: dat Australiërs hun vrijheid van meningsuiting kwijt zijn, lijkt uniek in de westerse wereld. Er is een systeem ontstaan waarin personen of organisaties zodra ze het onderwerp van de vaccinatiekeus aan de orde stellen, worden aangevallen, belasterd of met de dood bedreigd. Dit proces vindt heimelijk plaats, en degenen die de haatcampagnes in gang zetten blijven grotendeels onzichtbaar. Maar het uiteindelijke effect is dat vaccinatie net zo’n taboe is geworden als eerder de genocide door de vroegere kolonisators van Australië was.
Mensen moeten nu hun stem laten horen. Vrijdenkende Australiërs moeten gaan samenwerken met Amerikanen, Europeanen en anderen om deze kwestie onder de aandacht te brengen. Zodat het onderwerp wordt van het publieke debat overal ter wereld: we zijn aan onze kinderen verplicht om na te gaan of een volledig vaccinatieprogramma inderdaad de beste preventieve medische zorg voor hen is.
