De farmaceutica werken niet, maar er is genoeg dat wel werkt. Als het je maar verteld wordt.
Welkom bij alweer het eerste nummer van het veertiende jaargang van Medisch Dossier. Medisch Dossier is de Nederlandse vertaling van het Britse What Doctors don’t tell you, dat al 22 jaar bestaat. Regelmatig vragen mensen of wij inmiddels nooit eens verlegen zitten om onderwerpen. Nou, tot nu toe is dat geen probleem.
Voor mijzelf is de vraag niet hoe nu weer aan onderwerpen te komen, maar waarom ik me na 22 jaar nog steeds even boos maak bij het schrijven over dit soort dingen. Want dat doe ik nog altijd. Ik word boos om het aantal mensen dat overlijdt aan een middel waarvan zij dachten dat het veilig was; ik word kwaad omdat er nooit iemand ter verantwoording wordt geroepen; ik word boos omdat niemand zich er druk om lijkt te maken.
Maar woede is contraproductief. Daarom heb ik mezelf een zenachtige mantra gegeven om mijn onrustige hart te sussen: ‘de geneeskunde is een distributiesysteem voor geneesmiddelen’.
Hij klinkt niet indrukwekkend, mijn mantra. Maar hij werkt, want als je hem begrijpt dan vallen alle stukjes op hun plaats. Waarom kijken artsen niet serieuzer naar alternatieve behandelingen? Omdat de geneeskunde een distributiesysteem is voor geneesmiddelen. Waarom kijken ze niet op een meer holistische manier naar hun patiënt en diens ziekte? Omdat de geneeskunde…
Ik heb mijn mantra vele malen moeten herhalen bij mijn research voor ons nieuwe hoofdartikel over dementie, een van de ziekten die de meesten van ons meer vrezen dan wat ook. Welnu, farmaceutica werken niet tegen dementie. Nu kunt u fijntjes opmerken dat ze dat vrijwel nergens tegen doen, maar tegen dementie en haar belangrijkste uitingsvorm – de ziekte van Alzheimer – werken ze in elk geval allerminst.
Dat maakt natuurlijk niets uit voor de geneeskunde, want de geneeskunde is een distributiesysteem… En aangezien het niet meer is dan dat, is de geneeskunde dus niet erg geïnteresseerd in andere behandelingen. Helaas, want ook bij dementie zijn er vele alternatieven die zo veel beter werken.
In ons hoofdartikel deze maand juichen we één alternatief in het bijzonder toe: SPECAL, een therapie die zeer succesvol blijkt voor zowel patiënten als hun verzorgers. Zo succesvol dat de ziekte meestal niet meer verergert, ook al wordt deze in de geneeskunde als progressief en ongeneeslijk omschreven.
Mijn zen-mantra verklaart waarom artsen deze behandeling totaal negeren, maar niet waarom de Alzheimer’s Disease Society er zo’n vreemd standpunt over inneemt. Deze vereniging – die beweert te bestaan ten behoeve van de dementiepatiënt en diens verzorger – heeft op zijn website namelijk geen goed woord over voor die therapie. En zodoende heeft ze het voor elkaar gekregen dat er geen geld beschikbaar komt voor SPECAL.
Ik houd me dan ook aanbevolen voor een mantra over zogeheten ‘patiëntenverenigingen’.
Bryan Hubbard