Waarom farmafraude en geneesmiddelenrisico’s zelden in het nieuws komen.
Het hoofdartikel van deze maand legt twee onthutsende statistieken bloot over Big Pharma: in 2011 stond die te boek als de meest frauduleuze bedrijfstak ter wereld, en bleken medicijnen dodelijker te zijn dan het verkeer – met één sterfgeval per veertien minuten in alleen al de Verenigde Staten.
Deze zorgelijke feiten lokken twee voor de hand liggende vragen uit: waarom heeft dit niet de krantenkoppen gehaald en waarom steigeren onze politici niet en eisen ze niet onmiddellijk toezicht? Het antwoord daarop is te vinden in een andere statistiek over de farma-industrie: voor elke pond of dollar die aan onderzoek wordt uitgegeven, wordt nog eens het dubbele besteed aan reclame en marketing, inclusief politieke lobby en beïnvloeding van de pers.
Rupert Murdoch’s krant The Australian accepteerde onlangs een niet bekend gemaakte som geld van de farma-industrie om een serie zogenaamd ‘onafhankelijke’ artikelen over gezondheidsbeleid te publiceren. Murdochs zoon James zit in het bestuur van de ‘Commissie maatschappelijk verantwoord ondernemen’ van de Britse geneesmiddelengigant GlaxoSmithKline, die externe aangelegenheden die ‘zouden kunnen leiden tot ernstige gevolgen voor het bedrijf en zijn reputatie’ beoordeelt; het gaat dan om externe factoren als The Times, The Sun, The Sunday Times en misschien Sky TV, die alle mede onder controle staan van James.
Het werkt ook vanaf de andere kant. Artsen zitten als ‘onafhankelijk adviseur’ in redactieraden die beoordelen wat voor ons geschikt is om te horen, te zien en te lezen. Lynne McTaggarts ‘vaste’ column in The Sunday Times hield het één week vol, totdat de Chief Medical Officer ingreep en de column werd gestopt.
De invloed reikt tot in alle mediagebieden – zelfs adverteren. Het is strijdig met de Britse advertentiestandaarden om een advertentie op te nemen die de heilige relatie tussen arts en patiënt zou beïnvloeden, ook al wordt daarin de waarheid verteld.
De geneesmiddelenindustrie is de grootste politieke lobbyist ter wereld en voorkomt dat voor hen schadelijke regelingen die tegen de ergste uitwassen beschermen ooit tot wet worden verheven. Als het lobbysysteem faalt, heeft dat een enorme financiële weerslag en vormt dat een bedreiging voor de ontwikkeling en productie waardoor fabrieken – net als onlangs in de UK – zouden moeten sluiten. Premier David Cameron koos snel eieren voor zijn geld en trok de plannen om de goedkeuringsprocedure voor nieuwe geneesmiddelen te vertragen in.
Toen in 1989 WDDTY (het Britse moederblad van Medisch Dossier, red.) van start ging, omschreef de Times ons als ‘een roepende in de woestijn’ (James was toen nog een jongen van zeventien). Nog steeds zijn wij een van de weinigen die hun stem verheffen over de excessen van de farma-industrie en de schade die zij ons allen kan berokkenen. Nu weet u hoe dat komt.
Bryan Hubbard