Ademhalen is geen achteloos uitgevoerde bijzaak. Een juiste techniek verbetert de zuurstoftoevoer naar de spieren, kalmeert de geest of geeft die juist een opkikker. Journaliste en auteur Jessica Braun gaat op onderzoek. À titre personnel, want ze heeft een probleem: bij spannende werkgerelateerde situaties stokt haar adem in de keel en valt haar stem weg. Haar adem lijkt zich tegen haar te keren. Ze wil opnieuw leren ademen en alles te weten komen over dit onderwerp van levensbelang.
Braun’s onderzoek leidt naar artsen, goeroes, acteurs, yogadocenten, sporters en onderzoekers. Een interessante zoektocht die op een wel heel aantrekkelijke manier wordt gepresenteerd in dit luchtig en levendig geschreven boek.
Het is niet voor zelfhulp bedoeld, maar leidt de lezer op een boeiende manier langs de vele aspecten van ademhalen. Braun begint in dit boek bij het begin: de samenstelling van lucht en hoe onze planeet zijn unieke zuurstofrijke atmosfeer kreeg.
Onze schrijfster is niet benauwd uitgevallen, want ze dompelt zich onder in allerlei therapieën, theorieën en persoonlijke beproevingen. Als eerste bezoekt ze de Deutsche Stimmklinik in Hamburg, waar ze haar strottenhoofd laat masseren door een stem-arts.
Met resultaat, want haar stem komt volledig terug. Ook trekt Braun de bergen in. Een uitstapje naar het Oostenrijkse natuurgebied de Hohe Tauern zou haar dichter in de buurt van haar eigen adem moeten brengen.
Op een hoogte van 3650 meter beneemt angst haar de adem. Is er sprake van hoogtevrees of hoogteziekte, vraagt ze zich af. Ze zit echter nog niet op de kritische grens van 5500 meter, een hoogte waarop het lichaam extra water begint uit te scheiden waardoor een hogere concentratie rode bloedlichaampjes ontstaat die nodig is om meer brandstof naar de ledematen te transporteren.
De nieren brengen natuurlijke doping in de vorm van het hormoon epo in omloop. Hiermee wordt de productie van rode bloedlichaampjes in de stamcellen van het beenmerg opgevoerd.
Duursporters zetten hoogtetraining in om tot betere prestaties te komen. Met synthetische epo gaat dit proces een stuk sneller. Dit kan in korte tijd het zuurstofgehalte in het bloed verdubbelen. Maar niet zonder gevaar.
Het verhoogde gehalte aan rode bloedlichaampjes en vermindering van het plasma verdikken het bloed en dwingen het hart harder te pompen. Dat verhoogt het risico op hartaanvallen, hersenbloedingen en long- of hersenembolie door stolsels.
Een ander spectaculair onderdeel van Braun’s zoektocht vormt het vrijduiken, of apneuduiken. Deze oudst bekende vorm van duiken wordt nog steeds beoefend door spons- en parelduikers. Intussen heeft deze vorm zich ontwikkeld tot een officiële wedstrijdsport waarbij het eigenlijk gaat om het zo lang mogelijk inhouden van de adem.
Het menselijk lichaam is veel geschikter voor een verblijf onder water, dan lange tijd werd aangenomen. Naarmate de longblaasjes bij het duiken verder krimpen, vullen de omliggende haarvaten zich met bloed en vormen zo een beschermend cordon rond de longblaasjes. In het zwembad van Innsbruck ziet de schrijfster mensen 5,5 minuten onder water blijven.
Haar eigen poging strandt veel eerder. Haar luchtpijp begint al na 30 seconden te protesteren en bij 45 seconden heeft ze het gevoel dat haar borstkas uit elkaar zal spatten. Aan het andere eind van het ademloze spectrum vind je de lustopwekkende werking van adembeperking.
Braun meldt zich bij een aanbiedster van deze vorm van SM en woont een sessie bij. Deze meesteres over de adem leidt haar cliënt tot een hoogtepunt zonder lichamelijke interventie. Opwindende verstikking in een latex zak, met masker en touwen. “Het was geweldig, het deed me veel goed, het was een beetje als mediteren”, schrijft Braun. Buiten adem en met een glas water komt de cliënt bij op de rand van het bed.
Ademen is geen zelfhulpboek, maar sluit desalniettemin af met een aantal heel bruikbare ademoefeningen voor bijvoorbeeld ontspanning, activatie en concentratie.
De moeite waard!
- Zelf lezen? Bestel het boek hier!