‘Onomkeerbare’ aandoeningen kunnen worden gekeerd als je er genoeg moeite voor doet, zegt Sarah Myhill.

De eerste keer dat Thelma me opzocht, was in 1977. Ze had al sinds haar derde last van astma. Die was zo ernstig dat ze de meeste tijd zelfs niet naar school kon, totdat ze, toen ze 13 jaar was, steroïden kreeg voorgeschreven.

In die tijd hielpen de genees-middelen goed. Het bleef redelijk goed met haar gaan tot in 1987. Ze was toen 33 jaar en haar gezondheid begon weer achteruit te gaan.

Thelma is altijd hard voor zichzelf. Dus bleef ze maar doorwerken, totdat ze bloed begon op te hoesten en instortte. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen, waar vermoedelijke tuberculose werd vastgesteld.

Onderzoeken brachten aan het licht dat ze een ingeklapte long en een abces in haar long had. Ze herstelde, maar haar longinfectie werd chronisch en er werd een bronchiëctasie vastgesteld: een chronische verwijding van de luchtwegen, waardoor zich slijm kan ophopen.

Thelma zou haar hele leven inhalatoren moeten gebruiken. Toch leed ze elke winter aan infecties, die steeds erger werden en waarvoor ze antibiotica en steroïden nodig had.

Toen ze uiteindelijk bij mij kwam, was ze ook doof aan één oor en kon ze niets meer ruiken. Omdat reuk en smaak nauw verwant zijn, smaakte haar eten haar niet meer.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in 1997 niet wist wat ik nu weet. Het heeft dus bijna twintig jaar geduurd om een volledig effectieve behandeling voor Thelma te ontwikkelen. Ik begon met haar op een zuivelvrij dieet te zetten. Symptomen die al vanaf de kindertijd aanwezig zijn, hebben bijna altijd een allergische component. Allergieën tegen zuivel komen heel vaak voor en spelen vaak een rol bij slijmvorming en slijmvliesontsteking.
Binnen drie dagen nadat Thelma was gestopt met zuivel was haar neus niet meer verstopt, kwam haar reukvermogen terug en begon haar gehoor te verbeteren.

In 2006 volgde een nieuwe doorbraak, toen het slechter met haar ging door het gebruik van antibiotica. Ik schreef haar een antischimmelmiddel voor. Dat zorgde niet alleen voor een enorme verbetering van haar longen, maar haar energie nam ook toe. Dat bracht mij op het idee van een mogelijke schimmelinfectie in haar longen. En inderdaad, het huis waarin ze van 1984 tot 1997 had gewoond, bleek vol te zitten met schimmels.

Ik haalde Thelma’s huisarts over om haar te testen op Aspergillus, maar die test was negatief. Uiteindelijk werd er ook een huidtest voor Aspergillus gedaan en die was wel sterk positief. Thelma kreeg de diagnose aspergillose: een infectie, allergische reactie of schimmelgroei, veroorzaakt door de schimmel Aspergillus.

Bij veel van mijn patiënten met het chronische vermoeidheidssyndroom (CVS) spelen infecties een rol bij het ontstaan ervan. Deze patiënten blijven griepachtige symptomen van infecties houden. Vaak is bij hen een diagnose gesteld zoals Lyme-ziekte, chlamydia of een chronische infectie met het epstein-barrvirus (de ziekte van Pfeiffer). Bij veel patiënten zijn meerdere infecties vastgesteld, die zijn behandeld met verschillende antibiotica, antischimmelmiddelen of antivirale middelen. Die middelen hebben soms tijdelijk gewerkt, maar nooit blijvend. Er waren veel overeenkomsten met Thelma’s geval.

Judy Mikovitz, een onderzoekster die heeft aangetoond dat het XMRV virus waarschijnlijk een van de oorzaken van CVS is, beweert dat 15 procent van ons DNA afkomstig is van retrovirus. In principe bestaat het behandelen van elke infectie daarom uit dezelfde onderdelen: eerst hongeren we die kleine ellendelingen uit, en vervolgens doden we ze op alle mogelijke manieren, voor zover dat op een veilige manier kan.

Een belangrijk verschil tussen onze cellen en die van micro-organismen is dat micro-organismen hun energie alleen uit suikers en zetmeel kunnen halen. Onze cellen kunnen daarvoor ook vetten en gefermenteerde vezels (vetzuren met korte ketens) gebruiken. Daarom begint de behandeling van iedereen met een infectie met een paleo-ketogeen dieet (paleo: geen zuivel en geen gluten; ketogeen: heel weinig koolhydraten), om de micro-organismen uit te hongeren.

In de volgende fase gebruiken we vitamine C. Vitamine C doodt alle micro-organismen waarmee het in aanraking komt – daarom wordt het gebruikt als een conserveermiddel voor voedsel – maar het is niet schadelijk voor mensen.

Na vele jaren van onduidelijkheid begon Thelma met een paleo-ketogeen dieet. Iedereen kan dit dieet volgen: wie gezond is om gezond te blijven, en wie ziek is om beter te worden. Ze nam ook vitamine C, zoveel als haar darmen konden verdragen, uiteindelijk tot wel 15 gram per dag.

En het resultaat? Thelma heeft geen infecties meer. Geen luchtweginfecties, geen wintergriep, geen noodzaak voor de griepprik. Ze had alleen nog antibiotica en antischimmelmiddelen nodig toen ze zich een tijdje niet aan haar dieet had gehouden. Ze heeft veel meer energie, en ze heeft nog slechts af en toe een inhalator nodig. Dat noem ik nog eens resultaat zien.

In medische handboeken staat dat een chronische verwijding van de luchtwegen onomkeerbaar is: dat betekent dat deze aandoening in de loop van de tijd alleen maar erger kan worden. Thelma vormt echter het levende bewijs dat ‘onomkeerbare’ aandoeningen wel degelijk gekeerd kunnen worden, en dat het leven zich weer van de goede kant kan laten zien als er tijd en moeite worden gestoken in het aanpakken van de onderliggende oorzaken.