Geneesmiddelen helpen niet. Maar Celeste McGovern ging in gesprek met een alzheimerpatiënt die zijn geheugen terugkreeg met een ‘ochtendcocktail’. Ze legt de stapel bewijzen bloot die u anders nooit te horen zou krijgen. Lees alles over het zenuwgif dat centraal staat bij deze epidemie.

John Blackburn (niet zijn echte naam) was nog maar 52 toen hij voor het eerst vermoedde dat er iets mis was met zijn hersenen. Hij was de bungalow in het Engelse Leicester aan het verbouwen, waar hij met zijn vrouw woonde. John was iets aan het opmeten. Toen liep hij naar de kamer ernaast… en was de afmetingen vergeten. Hij deed de meting opnieuw, en deze keer zorgde hij dat hij zich goed concentreerde. Maar het lukte hem weer niet om de getallen te onthouden. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Zijn vrouw had zijn vergeetachtigheid ook opgemerkt. ‘Ik had zelfs moeite om een gewoon gesprek te voeren,’ zegt hij.

John werd naar een geheugenkliniek verwezen en vervolgens naar een neuroloog. Op scans was te zien dat zijn hersenen aan het krimpen waren. In oktober 2014 kreeg hij de diagnose vroege alzheimer (preseniele dementie).

Naar schatting 200.000 mensen in Nederland hebben de ziekte van Alzheimer. In 2030 zullen dit er waarschijnlijk tweemaal zo veel zijn. Wereldwijd gaat het op dit moment om maar liefst 20 miljoen mensen.1 De ziekte kan worden herkend aan beelden van de hersenen met ‘neurofibrillaire tangles’ (knopen van ineengestrengelde zenuwvezels) en ‘seniele plaques’ (ophopingen van giftig eiwit dat bèta-amyloïd wordt genoemd). Deze kenmerken van de ziekte worden nog niet goed begrepen. Ze verstoren waarschijnlijk de communicatie tussen bepaalde zenuwcellen (neuronen), waardoor de hersenen niet meer goed kunnen werken.

De ziekte van Alzheimer kan iemands persoonlijkheid vernietigen. Patiënten raken hun geheugen, hun onafhankelijkheid en in feite hun leven kwijt. Dementie, waaronder alzheimer-dementie, was in 2015 de belangrijkste doodsoorzaak in Nederland als je kijkt naar het aantal patiënten dat per jaar aan de ziekte overlijdt, terwijl het in 2011 nog op de derde plaats stond. 2,3 Als je tegenwoordig ouder bent dan 65 is de kans dat je de ziekte krijgt ongeveer 1 op 10, en als je ouder bent dan 85 is die kans fifty-fifty.1

De medicijnen die er op dit moment zijn, kunnen op zijn best de symptomen tijdelijk tegengaan. De bekende Amerikaanse Mayo-kliniek zegt dan ook: ‘Medicijnen tegen alzheimer werken niet voor iedereen, ze kunnen de ziekte niet genezen en zelfs de voortgang van de ziekte niet stoppen. Na verloop van tijd hebben deze middelen steeds minder effect.’ Ze hebben ook bijwerkingen. Zo kun je van memantine bijvoorbeeld misselijk worden, braken, verward raken of dingen zien die er niet zijn. Van donezepil kun je misselijk worden, gaan beven, of maagzweren of epileptische aanvallen krijgen.

Er zijn talloze klinische onderzoeken uitgevoerd met ‘veelbelovende’ nieuwe medicijnen, maar er is sinds 2003 geen enkel nieuw medicijn tegen de ziekte van Alzheimer goedgekeurd.

John wist dat er geen goede behandeling bestond voor zijn ziekte, maar hij wist wel zeker waarom zijn hersenen niet goed meer werkten. Hij had 26 jaar van zijn leven gewerkt voor een bedrijf dat aluminium spoorwegwagons maakte. ‘De plaats waar ik werkte werd de ‘dodenafdeling’ genoemd. Er hing zoveel aluminiumstof in de lucht dat je vanaf de ene kant van de fabriekshal de andere kant niet kon zien. In de enorme hal werkten minstens 24 lassers en er stonden enorme machines om de aluminium wagons te slijpen en te polijsten, maar er was geen afzuigfilter.’
‘Je kon de aluminiumdeeltjes in de lucht zien schitteren. Onze overalls zaten vol met heel fijn stof,’ herinnert hij zich. ‘We aten het spul. Je huid werd er zwart van en je kreeg het er niet af.’

De top van het bedrijf maakte zich wel enige zorgen. Ergens in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw kwam er een groep ‘universiteitstypes’ binnen. Die vroegen elf mensen om een urinemonster. John meldde zich samen met een vriend als vrijwilliger. Toen de onderzoekers terugkwamen om de resultaten met de bedrijfsleiding te bespreken, keken de twee mannen stiekem door een raam mee.
Ze zagen getallen op een scherm verschijnen en herkenden hun eigen geboortedatum. ‘Allemachtig,’ zei zijn vriend. ‘Mijn getal is hoog.’ John zag dat zijn eigen getal lager was, maar wist niet wat de getallen betekenden. Die vriend kreeg toen hij achter in de 60 was de diagnose alzheimer en overleed op 70-jarige leeftijd aan de ziekte.

Een spoor uit Camelford

Wat John heeft geholpen bij zijn zoektocht, waren aanwijzingen die voortkwamen uit het ergste ongeluk met massavergiftiging in de geschiedenis van Groot-Brittannië. Rond de tijd dat John zijn diagnose hoorde, voerde de overheid een onderzoek uit naar dit ongeluk. In 1988 loosde een vrachtwagenchauffeur per ongeluk 20.000 kilo aluminiumsulfaat in het drinkwater in plaats van in een opslagtank. Dit gebeurde in het dorp Camelford in het Engelse Cornwall. Aluminium wordt vaak gebruikt om water te zuiveren, maar de bewoners van Camelford kregen hoeveelheden binnen die 500 tot 3000 keer hoger waren dan wat veilig is.

De bewoners voelden binnen een paar minuten de effecten. Het troebele, kleverige water verbrandde kinderen die in bad zaten, mensen kregen blaren op de huid waardoor hun handen en lippen aan elkaar vastkleefden, nagels werden blauw en haren groen, en mensen kregen maagkrampen en diarree. In de 25 jaar daarna hadden meerdere getroffen bewoners aantoonbare problemen met hun verstand, hoge gehaltes aluminium in hun bloed en klachten over gewrichtspijn.4 Er waren in Camelford ook een aantal verdachte zelfdodingen, en een aantal inwoners kreeg dementieverschijnselen en/of vroege alzheimer.5

Een van de getroffenen was Carole Cross, die op het moment van de ramp 44 jaar oud was. Zij was begin 50 toen ze alzheimer kreeg en overleed daar op 58-jarige leeftijd aan. Een lijkschouwer constateerde dat haar hersenen vol zaten met amyloïde plaques en andere abnormale eiwitmassa’s.

Er werden ingevroren monsters van haar hersenen naar het lab van Christopher Exley gestuurd, een professor in biologisch-anorganische chemie aan de Universiteit van Keele in Engeland. Exley doet met zijn team al meer dan dertig jaar onderzoek naar de effecten van aluminium in biologische systemen – in kieuwen van vissen, borstweefsel, flesvoeding voor baby’s, muizen, hommels, heroïneverslaafden – en de hersenen van alzheimerpatiënten.

Exley vond in de hersenschors van Cross hoge gehalten aluminium. Hij vond waarden die normaal zijn voor alzheimer (3 tot 7 microgram per gram drooggewicht, oftewel 2 tot 4 keer zo hoog als bij mensen zonder alzheimer), en één keer zelfs een waarde van 23 microgram per gram, wat onvoorstelbaar hoog is.6

Een sterk zenuwgif

De hoge gehalten aluminium die bij Cross werden gevonden, waren vergelijkbaar met de waarden gevonden bij een bepaalde hersenaandoening die bij nierdialyse kan optreden (dialyse-encefalopathie). Deze aandoening werd in de jaren 70 van de vorige eeuw vastgesteld bij dialysepatiënten die last kregen van achteruitgang van hun verstand, geheugenverlies en andere symptomen die we kennen van alzheimer. Het bleek dat hun nieren het aluminium niet uit gewoon kraanwater konden verwijderen, waardoor aluminium in de hersenen terechtkwam.

Om deze reden wordt het water dat voor dialyse wordt gebruikt tegenwoordig zorgvuldig gezuiverd, zodat er geen spoortje aluminium meer in zit.
De giftige werking van aluminium op zenuwcellen is goed onderzocht. Aluminium blijkt minstens tweehonderd biochemische reacties te verstoren. Het beschadigt de scheiding tussen bloed en hersenweefsel (de bloed-hersenbarrière), doodt bepaalde cellen in de hersenen en het centrale zenuwstelsel, veroorzaakt ontsteking van de hersenen, verhoogt het aantal vrije zuurstofradicalen, beschadigt mitochondriën (de energiecentrales in elke lichaamscel) en beïnvloedt het proces waarbij het eiwit dat bij een bepaald gen hoort, wordt gemaakt (gen-expressie). Aluminium zou ook een rol kunnen spelen bij een aantal andere ziekten van het zenuwstelsel, zoals autisme, ALS (amyotrofe laterale sclerose) en de ziekte van Parkinson.7

In de vroege jaren 90 hebben wetenschappers een verband vastgesteld tussen aluminium en de neerslag van eiwitten in de knopen (tangles) in de hersenen van alzheimer- en dialysepatiënten.8 Ze lieten zien dat aluminium aan amyloïd-bèta-eiwit bindt, en dat een zeer kleine hoeveelheid aluminium de normale eiwitstructuur al kan wijzigen in structuren die giftig zijn voor zenuwcellen. Een onderzoek uit 2002 heeft aangetoond dat transgene muizen die voer kregen waar veel aluminium in zat, afzettingen van amyloïd-bèta-eiwit (plaques) kregen.9 Dit onderzoek en tientallen andere onderzoeken hebben geleid tot de ‘aluminium-amyloïd-cascade-hypothese’.10

Uit de mode

In de jaren 90 raakte deze theorie uit de mode: sommige wetenschappers trokken de gegevens over aluminium in de hersenen van alzheimerpatiënten in twijfel. Anderen waren het er ook niet over eens of de door aluminium veroorzaakte veranderingen in de hersenen van proefdieren dezelfde waren als de afwijkingen die bij mensen werden aangetroffen. Maar de theorie werd niet weerlegd.

De Alzheimervereniging verwerpt het verband met aluminium, net als de meeste belangengroepen. Zij noemen het een mythe: een achterhaald idee dat al lang geleden, in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, uitgebreid is onderzocht.

‘Sindsdien,’ zegt de vereniging, ‘heeft geen enkel onderzoek kunnen aantonen dat aluminium een rol speelt bij het ontstaan van alzheimer.’
Sceptici citeren een review-artikel waarin wordt beweerd dat de ‘aluminiumhypothese dood is’. Het artikel is geschreven door Theodore Lidsky, een consultant die wordt betaald door het International Aluminium Institute: een club van ‘s werelds grootste aluminiumproducenten, goed voor een omzet van 145 miljard euro. Een review-artikel van Japanse onderzoekers spreekt deze bewering echter tegen, en verwijst naar nieuwe aanwijzingen voor de rol van aluminium en andere metalen bij alzheimer.11

Een aantal onafhankelijke laboratoria heeft aangetoond dat er, als er aluminium in het voedsel en/of drinkwater zit, significant meer ziektebeelden en ontstekingen met amyloïd-bèta en alzheimer-achtige veranderingen voorkomen dan bij controlegroepen die geen aluminium binnenkrijgen. Maar dat was wel getest bij muizen.12

Uit een onderzoek uit 2016 met 10.567 mensen bleek dat mensen die langdurig aan aluminium zijn blootgesteld 71 procent meer kans hebben om alzheimer te krijgen,13 Een onderzoek uit 2009 heeft duidelijk aangetoond dat er aluminium in de kern van seniele plaques van amyloïd-bèta zit.14 Het team van Exley heeft dit jaar een onderzoek gepubliceerd waarin het keek naar zeldzame monsters van hersenweefsel van twaalf mensen die waren overleden aan een erfelijke vorm van alzheimer. Bij deze vorm komen genetische mutaties in amyloïd-bèta voor. Dit komt niet zozeer voor bij zestigplussers, maar vooral bij dertigers en veertigers. De Britse onderzoekers vonden in alle hersenmonsters extreem hoge aluminiumwaarden.15

Deze familiaire vorm van de ziekte is wel zeldzaam – het gaat om slechts 2 tot 3 procent van alle alzheimerpatiënten, maar die zijn wel een soort kanarie in de kolenmijn. In Nederland hebben ongeveer 12.000 mensen (jonger dan 65 jaar) vroege dementie;16 in Amerika zijn dat er 200.000. Als we begrijpen hoe deze gevoelige patiënten de ziekte krijgen, is dat de sleutel om de ziekte in zijn geheel te kunnen leren begrijpen.
‘De concentraties aluminium in de hersenen van deze patiënten met familiaire alzheimer [. . .] hebben hoogstwaarschijnlijk bijgedragen aan het ontstaan en de agressieve aard van ziektes bij deze personen,’ concludeert het artikel.

Als je dit toevoegt aan wat we al weten over aluminium, zegt professor Exley, zijn de resultaten van dit laatste onderzoek belangrijk omdat ze ‘overweldigende en overtuigende’ aanwijzingen leveren dat aluminium een rol kan spelen in het veroorzaken van de ziekte van Alzheimer.

Het aluminiumtijdperk

Het valt niet mee om het zenuwgif aluminium te vermijden. Aluminium is in grote hoeveelheden aanwezig in de aardkorst. Toch was het nooit gevaarlijk, totdat de mijnindustrie opkwam en men de stof ging bewerken tot andere vormen dan de natuurlijke, ingesloten toestand. Het allereerste geval van alzheimer werd in Duitsland in 1901 vastgesteld, slechts enkele jaren na het ontstaan van de aluminiumindustrie aan het einde van de negentiende eeuw. Tegenwoordig is aluminium het meest gebruikte constructiemetaal. Jaarlijks wordt ongeveer 50 miljard ton aluminium geproduceerd; naar verwachting zal dat in 2023 zijn gestegen tot 80 miljard ton.

Het gebruik in de bouw is waarschijnlijk nog de minste van onze gezondheidszorgen (zie ‘Bronnen van aluminium’, p.29). Aluminium kan in uw drinkwater zitten als uw gemeente het gebruikt bij de waterzuivering. Het komt voor in voedsel (conserveermiddelen, kleurstoffen, vulstof, bakpoeders, zelfrijzend bakmeel, als verontreiniging uit verpakkingen en door te koken in aluminium pannen). Het komt zelfs voor in flesvoeding voor baby’s.

Aluminium is ook een belangrijke component van veel vaccins, waaraan het wordt toegevoegd om het immuunsysteem kunstmatig te stimuleren.
Een enkel hepatitis B-vaccin, bedoeld voor pasgeborenen en kinderen tot 15 jaar, kan wel 250 microgram aluminium bevatten: dat is 20 keer hoger dan de toegestane veilige hoeveelheid. Dit zou niet zo erg zijn als geïnjecteerd aluminium weer wordt uitgescheiden, zoals officiële gezondheidsdiensten beweren, maar recent onderzoek heeft aangetoond hoe aluminium uit vaccins zich geleidelijk kan verplaatsen van de injectieplaats in de spier naar de lymfeklieren, milt en hersenen. Dit mechanisme is ook in verband gebracht met de relatief nieuwe vermoeidheidsstoornis macrofagische myofasciitis, die zou kunnen ontstaan na vaccinatie met vaccins die aluminium bevatten.17

Er zijn veel aanwijzingen hoe aluminium in vaccins de veroorzaker kan zijn van chronische ontsteking en een groot aantal zenuwaandoeningen, en auto-immuunziekten zoals het Guillain-Barré-syndroom en multipele sclerose (MS).18

Water als oplossing

Het team van Exley zoekt al tientallen jaren naar manieren om giftig aluminium uit het lichaam te verwijderen. Tijdens zijn onderzoek met zalm die was vergiftigd met aluminium, 25 jaar geleden, had Exley een eurekamoment toen hij ontdekte dat het mineraal silica in water bond aan giftig aluminium. Silica bleek aluminium te kunnen verwijderen uit vergiftigde vissen, die daarna herstelden.

Vervolgens heeft Exley aangetoond dat het drinken van 1,5 liter silicarijk mineraalwater, een uur later gevolgd door een work-out van 30 minuten, ervoor zorgt dat de hoeveelheid aluminium in zweet maar liefst vertienvoudigd wordt. Het drinken van slechts één liter silicarijk mineraalwater bleek ook te zorgen voor een toename van de hoeveelheid aluminium in de urine van alzheimerpatiënten. Het was nog beter nieuws dat drie van de vijftien patiënten die dit deden, na slechts drie maanden verbeteringen lieten zien in hun verstandelijke vermogens.

Dat klinkt misschien niet zo indrukwekkend, maar het is een veelbelovend resultaat als je bedenkt dat de farmaceutische industrie jaarlijks 2,5 miljard euro uitgeeft aan behandelingen van alzheimer, en daarbij aangeeft dat ze misschien de voortgang van de ziekte kunnen afremmen, maar de ziekte nooit kunnen genezen.

Toen John Blackburn werd geconfronteerd met het verschrikkelijke vooruitzicht van alzheimer terwijl hij nog lang geen zestig was, schreef hij naar het lab van Exley en vroeg de onderzoeker wat hij moest doen. Exley antwoordde hem dat hij intensief moest sporten om het aluminium uit te zweten. John begon dagelijks 1,5 liter silicarijk mineraalwater te drinken en minimaal driemaal per week te trainen, zodat hij flink zweette.

Vet: alternatieve brandstof voor de hersenen

John leerde ook de voordelen van kokosolie kennen. Kokosolie is beroemd geworden door de neonatoloog Mary Newport. De gezondheid van haar man Steve werd al vijf jaar lang steeds slechter door alzheimer. Zij zocht naar manieren om haar man te helpen. Ze ontdekte dat de hersenen in een vroeg stadium van alzheimer steeds meer moeite krijgen met het verbranden van hun normale brandstof glucose, dat een afbraakproduct is van koolhydraten en suikers. Hierdoor kunnen de hersenen minder goed werken.

Maar de hersenen kunnen, net als een hybride motor, overschakelen op een andere brandstof: ketonlichaampjes. Deze moleculen worden normaal gevormd uit opgeslagen vetten als er weinig glucose beschikbaar is, bijvoorbeeld wanneer mensen vasten of een dieet met heel weinig koolhydraten volgen. Een andere manier om veel ketonen aan te maken, is het eten van middellange triglyceridenketens (MCT’s), die de lever kan omzetten in ketonen.

Kokos- en palmolie zijn rijke bronnen van MCT’s. Newport koos kokosolie, omdat die gemakkelijk verkrijgbaar was, een ontstekingsremmer en antioxidant is, en al heel lang in de traditionele geneeskunde wordt gebruikt.

In 2008 begon ze een paar theelepels kokosolie toe te voegen aan de havermout die haar man ’s ochtends at. De opmerkelijke resultaten heeft Newport beschreven in haar boek Alzheimer’s disease: What if there was a cure? The story of ketones (Basic Health Publications, 2011). Binnen enkele weken veranderde Steve van een inactieve man die nog geen klok kon tekenen, in iemand die las en tuinierde zoals hij in jaren niet had gedaan. Ook kon hij weer een herkenbare klok tekenen.

Steve ging uiteindelijk toch weer achteruit, maar Newport kreeg honderden getuigenissen van mensen die zeiden dat ze vergelijkbare verbeteringen hadden gezien bij hun partners met alzheimer. Haar verhaal heeft intussen een golf van onderzoeken op gang gebracht naar ketogene diëten voor alzheimer en andere neurodegeneratieve aandoeningen (aandoeningen waarbij zenuwcellen worden afgebroken).19

In één recent onderzoek verstoorde amyloïd de energieproductie in zenuwcellen die in een lab waren gekweekt. Maar ketonen maakten deze effecten ongedaan. Bovendien verminderden ketonen de hoeveelheden amyloïd, beschermden ze zenuwcellen tegen schade door amyloïd en herstelden ze een normale werking van het geheugen, althans bij muizen met alzheimer. Natuurlijk hoeft dit niet ook bij mensen zo te werken.20

Genezing met Indiase specerijen

De sterke oranje-gele specerij kurkuma (ook geelwortel of koenjit genoemd) wordt al heel lang in de Indiase en Chinese geneeskunst gebruikt voor het behandelen van wonden, ontstekingen en veel andere aandoeningen. Het is aangetoond dat het onder andere werkt als ontstekingsremmer, antioxidant en antidepressivum, dat het de lever en de zenuwen beschermt en werkt tegen gewrichtsontsteking. Een aantal onderzoeken beschrijft ook de mogelijke voordelen voor de hersenen en de verbeteringen van de symptomen van alzheimer. De werkzame stoffen die aan kurkuma zijn heldere, diepgele kleur geven, curcumines, kunnen de grens tussen het bloed en de hersenen (de bloed-hersenbarrière) passeren. Zij kunnen ervoor zorgen dat amyloïd-bèta niet samenklontert tot plaques. Dit wijst erop dat kurkuma een veelbelovende behandeling voor alzheimer zou kunnen bieden.21

John Blackburn uit Leicester las ook dat zwarte peper het effect van kurkuma enorm kan versterken. Zwarte peper bevat een werkzaam molecuul, piperine. Door dit molecuul zorgt slechts een snufje zwarte peper – een twintigste deel van een theelepel – voor een enorme toename van de biologische beschikbaarheid, oftewel het vermogen van het lichaam om de curcumines uit kurkuma op te nemen. (Geen wonder dat er in de meeste currygerechten zowel kurkuma als zwarte peper zit.)

Een vervelende, maar effectieve cocktail

John vertelde zijn artsen dat hij vroeger veel aan aluminium was blootgesteld, maar daar gingen ze niet op in, zegt hij. Toen hij naar het gebruik van kokosolie en kurkuma vroeg, zei zijn arts dat dat ‘zinloos’ was. John vond het toch de moeite van het proberen waard. Het was beter dan wat de arts hem te bieden had: een leven van trage, gestage achteruitgang.

Hij maakte elke dag voor zichzelf een warme ‘ochtendcocktail’: hij mengde een volle theelepel kokosolie en een volle theelepel kurkuma in gekookt water, roerde dit mengsel door koude melk en voegde er een snufje gemalen zwarte peper aan toe voor een betere opname van curcumine.
‘Het smaakt echt vies,’ geeft John toe. ‘Ik zal het nooit lekker gaan vinden.’ Het is nu drie jaar geleden dat John de diagnose alzheimer kreeg, en hij zegt nu: ‘Het gaat veel en veel beter met me.’ Hij merkte al verbeteringen toen hij een paar maanden silicarijk mineraalwater dronk, sportte en ’s ochtends zijn kokosolie-kurkumacocktail nam.

Toen John een paar maanden later terugkwam voor een hersenscan, vertelt hij, kwam de afdruk van de scan terug met daarop een handgeschreven opmerking: ‘Welke steroïde gebruikt deze vent?’ Hij gebruikte helemaal geen steroïden, maar het leek erop dat de verbetering te zien was. Hij laat nog steeds scans maken, maar zijn arts zegt nu dat hij waarschijnlijk helemaal geen alzheimer had. John lacht daarom. Het duurde wel 18 maanden voordat hij voelde dat hij hersteld was. Toch zegt hij: ‘Ik ben bang om te stoppen met het drinken van mijn mineraalwater.’ En hij gaat voorlopig ook niet stoppen met zijn vieze ochtendthee.

Literatuur
1. https://www.hersenstichting.nl/alles-over-hersenen/hersenaandoeningen/alzheimer
2. https://www.volksgezondheidenzorg.info/ranglijst/ranglijst-ziekten-op-basis-van-sterfte
3. http://www.eengezondernederland.nl/Heden_en_verleden/Ziekten/Doodsoorzaken
4. BMJ, 1999; 319: 807–11
5. Daily Mail, article 2608449
6. J Neurol Neurosurg Psychiatry, 2006; 77: 877–9
7. Biomed Pharmacother, 2016; 83: 746–54
8. Lancet, 1994; 343: 993–7
9. 7. FASEB J, 2002; 16: 1138–40
10. Subcell Biochem, 2005; 38: 225–34
11. Int J Alzheimers Dis, 2011; 2011: 276393
12. J Inorg Biochem, 2015; 152: 206–9
13. Neurosci Lett, 2016; 610: 200–6
14. J Inorg Biochem, 2009; 103: 1579–84
15. J Trace Elem Med Biol, 2017; 40: 30–6
16. https://www.alzheimer-nederland.nl/dementie/feiten-cijfers
17. Front Neurol. 2015; 6: 4; Sci Rep, 2016; 6: 31578
18. Vaccines & Autoimmunity, 2015, Wiley-Blackwell
19. Br J Nutr, 2015; 114: 1–14
20. Nutr Metab (Lond), 2005; 2: 28
21. Phytother Res, 2014, 28: 517–25

Vies, maar het werkt

Het smaakt vies, zegt John Blackburn, maar sinds zijn genezing van vroege alzheimer is hij bang om zijn brouwsel een dag over te slaan.
Ingrediënten:
• 1 volle theelepel extra vierge kokosolie
• 1 volle theelepel gemalen kurkuma
Doe die samen in een beker en roer tot een pasta. Voeg kokend water uit de ketel toe om de pasta op te lossen. John voegt melk toe om de drank af te koelen, dan maalt hij er wat verse zwarte peper over en slaat het brouwsel achterover.
Suggestie: Voor een wat smakelijker (of minder vies) geheel met een betere ontstekingsremmende werking, kunt u het mengsel bereiden met kokosmelk, een snufje kaneel en gemalen gember, of met cacao en honing.
Vergeet niet om 1,5 liter silicarijk mineraalwater te drinken en te sporten – of in een sauna te zitten – totdat u flink zweet.

Bronnen van giftig aluminium

Aluminium is tegenwoordig overal aanwezig. Je vindt het op de muren en daken van gebouwen, en in vliegtuigen, treinen, auto’s, pannen en folie. Het zit zelfs in heel kleine hoeveelheden in de lucht die we inademen. Afhankelijk van de plaats en het weer varieert dit over het algemeen van 0,005 tot 0,18 microgram per kubieke meter, maar in steden en industriegebieden kan dat volgens de Amerikaanse CDC (Centers for Disease Control and Prevention) oplopen tot wel 0,4 tot 8,0 microgram per kubieke meter.1

Gebruik bij het koken geen aluminium

Wetenschappers hebben aangetoond dat wanneer u in aluminium pannen kookt of voedsel in aluminiumfolie verpakt, er aluminium in het voedsel terechtkomt. Verhitting, en ook zouten en zuren in voedingsmiddelen, vergroten dit effect. De wetenschappers onderzochten hoeveel aluminium er na het koken in voedsel zat en concludeerden: ‘Het is ook mogelijk dat overmatige consumptie van voedsel dat in aluminiumfolie is gebakken een ernstig gezondheidsrisico oplevert.’2

Let op uw medicijnen

Middelen tegen maagzuur (zuurremmers). Bevatten ongeveer 104 tot 208 milligram aluminium per tablet, capsule of vloeibare dosis van 5 milliliter.1 Met één enkele dosis zou u dus meer aluminium binnen kunnen krijgen dan de hoeveelheid die volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) veilig via de mond kan worden ingenomen, namelijk 1 milligram per kilo lichaamsgewicht per dag.

Middelen tegen brandend maagzuur, zoals protonpompremmers, lijken de kans op dementie met 44 procent te verhogen. Toch twijfelen sommige artsen of dit werkelijk komt door de aluminiumbevattende zuurremmers die mensen voor die aandoening gebruiken.3

Gebufferde aspirine. Aspirine die bedoeld is om de kans op maag- en darmbloedingen tegen te gaan, wordt vaak gebufferd met aluminiumhydroxide, volgens de Amerikaanse CDC 10 tot 20 milligram per tablet.1

Vaccins. Aluminium wordt vaak aan vaccins toegevoegd om het immuunsysteem te stimuleren.

Allergie-injecties. In Europa wordt aan de meeste allergie-injecties (desensibilisatiekuren) aluminium toegevoegd. In de loop van een behandeling krijgen patiënten tot wel 54 injecties. Daarmee kunnen ze in totaal 45 tot 67,5 milligram aluminium binnenkrijgen.4

Het staat in uw keukenkast

Bakpoeder bestaat vaak voor een kwart uit natriumaluminiumsulfaat. Dus als u iets koopt wat in de verpakking wordt gebakken en verkocht, zoals een cake of muffins, bevat het waarschijnlijk aluminium. U kunt ook aluminiumvrij bakpoeder kopen, om geen zenuwgif binnen te krijgen.
Baksoda is zuivere natriumbicarbonaat. Dat zou geen aluminium mogen bevatten, of er nu ‘aluminiumvrij’ op staat of niet.

Het staat in uw badkamer

Deodorant. Deodorant bevat aluminiumzouten die de zweetporiën blokkeren. Omdat aluminium uit deodorant via huidbeschadigingen in het bloed kan komen en in verband is gebracht met borstkanker, adviseren sommige wetenschappers om het te vermijden.5 Aluminiumvrije deodorants werken wel, maar wees gewaarschuwd: veel deodorants waarbij op het etiket staat dat ze aluminiumvrij zijn, bevatten toch aluminiumzouten.
Cosmetica. Veel make-upproducten, zoals foundations, lipsticks en poeders, bevatten niet alleen parabenen en andere chemicaliën, maar ook minuscule deeltjes (nanopartikels) aluminium, die zo klein zijn dat ze door celmembranen heen kunnen en in ons lichaam kunnen binnendringen.

Literatuur
1. CDC, Public Health Statement, September 2008, CAS#: 7429-90-5
2. Int J Electrochem Sci, 2012; 7: 4498–509
3. JAMA Neurol, 2016; 73: 1025
4. World Allergy Organ J, 2015; 8: 7
5. Federal Institute for Risk Assessment, Germany, BfR opinion No. 007/2014, 26 February 2014