We voelen ons graag gesterkt in de wetenschap dat we controle hebben over onze eigen bestemming. Maar dit gevoel is enigszins aangetast door de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.We zijn ons nu allemaal zeer goed bewust van de mate van controle die overheden kunnen hebben over ons leven.
In veel gevallen zijn deze bevoegdheden sluimerend in verschillende wetten vastgelegd; ze treden pas in werking na het uitroepen van de noodtoestand. Dat gebeurde op 11 maart, toen de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) Covid-19 tot een wereldwijde pandemie verklaarde. Voor velen van ons is het de eerste keer in ons leven dat zo’n noodsituatie werd uitgeroepen.
Wanneer een regering besluit haar bevolking op te sluiten om ze ogenschijnlijk tegen een virus te beschermen, hebben de meesten van ons geen andere keuze dan hieraan mee te werken. Er gaan mensen dood en de meesten van ons accepteren het verhaal dat ons wordt verteld: we moeten onszelf isoleren om de overdracht van het virus te verminderen en voorkomen dat de levensreddende zorgdiensten overspoeld worden.
We worden geconfronteerd met indirecte bijkomende schade, die wordt verzacht door wat regelingen voor overheidsuitgaven voor degenen die daarvoor in aanmerking komen.
Het klinkt allemaal aannemelijk. Maar alleen als je accepteert dat het verhaal gebaseerd is op feiten en echte wetenschap.
Bij de Alliance for Natural Health analyseren we de gegevens al vanaf het begin van de pandemie en het is opmerkelijk hoeveel belangrijke beslissingen in strijd zijn met de gepubliceerde wetenschap, zoals lockdowns of mensen vertellen dat ze hun immuunsysteem moeten ondersteunen.
Dus waar komt die informatie nu vandaan? Ons onderzoek bracht een gemene deler aan het licht tussen de controlecentra, beleidsmakers en academici: de Bill and Melinda Gates Foundation. Nu de Amerikaanse overheid betalingen aan de WHO achterhoudt, is de Gates Foundation de grootste geldschieter.
In het bestuur van de Global Preparedness Monitoring Board van de WHO zit zelfs niemand minder dan de voorzitter van de Gates Foundation, dr. Chris Elias. De Gates Foundation is ook een van de oprichters van CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovation), een Noorse organisatie met als missie ‘het stimuleren en versnellen van de ontwikkeling van vaccins tegen opkomende infectieziekten en het ter beschikking stellen van deze vaccins aan mensen tijdens uitbraken’.
Covid-19 is een enorm speerpunt geworden bij CEPI en het is niet verwonderlijk dat de organisatie nauwe banden heeft met de vaccinindustrie. Dan heb je nog organisaties als de GAVI Alliance, die helemaal draait om het maximaliseren van de vaccinatiegraad over de hele wereld.
De kernleden zijn de WHO, UNICEF, de Wereldbank en, jawel, de Bill and Melinda Gates Foundation. En de academische wereld dan? De Johns Hopkins University, die met zijn Coronavirus Resources Center een veel geraadpleegde bron is geworden voor zowel de media als veel onderzoekers en gewone burgers, heeft tot nu toe bijna 200 bijdragen ontvangen van de Gates Foundation.
Dat is nog niet alles, maar onze ruimte is beperkt.
Het zou allemaal prima zijn als we wisten dat deze kleine kring van mensen, organisaties en belangen niet zo nauw verbonden was met de bedrijven die massaal zullen profiteren van grootschalige vaccinatie.Vroeger was er nog enige scheiding tussen vaccinproducenten en overheden, maar nu zitten ze allemaal samen in dezelfde besturen. In alle andere sectoren zou dit als belangenverstrengeling worden beschouwd, maar blijkbaar helpt het als je missie alom als filantropisch wordt beschouwd.
De deelnemers aan Event 201, met vertegenwoordigers van alle bovengenoemde spelers, ontmoetten elkaar in het Johns Hopkins Center for Global Health Security in oktober 2019, net toen het SARS-CoV-2-virus zich in China begon te verspreiden. Tijdens de bijeenkomst voerden ze een simulatie uit van een coronavirus dat oversprong van een dier (varken) op de mens en waarvoor geen behandeling of vaccin voorhanden was, aangezien het gloednieuw was voor onze soort.
Klinkt bekend? Ze bespraken veel van de maatregelen die nodig waren tot het moment dat er een vaccin zou zijn. Misschien moeten we ons gelukkig prijzen dat ze deze kans kregen om plannen voor maatregelen te maken, vlak voordat de Wuhan-uitbraak in de publiciteit kwam?
Maar als zo’n kleine groep het lot van zo velen bepaalt – en als de gegevens waarop ze vertrouwen niet onafhankelijk zijn van degenen die er profijt van zullen trekken – heb ik er moeite mee deze groep te vertrouwen, vooral als ik weet dat veel van wat eruit is voortgekomen niet overeenkomt met objectieve, onafhankelijke wetenschap en sterk gekoppeld lijkt te zijn aan een agenda om onze keuzevrijheid rond allerlei zaken te beperken.
Laten we onze ogen wijd open houden, laten we transparantie eisen en laten we het democratische proces gebruiken voor wat het waard is. Ik ben er zeker van dat de volgende generatie ons dankbaar zal zijn voor de inspanningen.
BRONNEN
1 Lancet, 2019; 393: 447–92
2 BMJ, 2019; 365: l1700