Dit tijdschrift was er misschien nooit geweest zonder vullingen, mijn vullingen om precies te zijn. Als kind had ik slechte tanden – het gevolg van de doorsnee suikerrijke Amerikaanse eetpatroon met sterk bewerkte voedingsmiddelen – en tegen de tijd dat ik een tiener was, zat er in bijna al mijn tanden en kiezen wel een kwik bevattende amalgaamvulling.
Toen ik begin dertig was, kreeg ik allerlei onverklaarbare klachten die in de maanden daarna verergerden. Na een intensieve zoektocht, waarbij ik soms op een dood spoor zat, vond ik een vernieuwingsgezinde arts en voedingsdeskundige, die erachter kwam dat ik een verstoorde darmflora had.
Maar toentertijd was er nog niet zoveel bekend over hoe het zat met de darmflora, dus kwam hij tot de conclusie dat er waarschijnlijk sprake was van een wildgroei aan candida albicans, een gist in het maag-darmstelsel. Deze diagnose kwam toen net in zwang en was, moest hij zelf toegeven, wellicht niet helemaal accuraat. ‘Maar als je alleen maar een hamer hebt,’ zei hij over de behandeling die hij voorstelde, ‘dan begint alles er als een spijker uit te zien.’
Hij schreef een strikt dieet voor en een aantal gist dodende middelen, en dat werkte wel min of meer voor mijn darmen, maar we konden er niet achter komen waarom het probleem af en toe toch terugkwam.
Nadat ik zelf uitgebreid onderzoek had gedaan, viel uiteindelijk het kwartje. Het had vast iets te maken met al die amalgaamvullingen in mijn mond.
Onlangs is uit laboratoriumonderzoek gebleken dat amalgaamvullingen een zogenaamde lekkende darm veroorzaken. Normaal gesproken werkt het slijmvlies van je dunne darm als een slimme zeef, die alleen voedseldeeltjes doorlaat en deze vervolgens naar andere cellen in het lichaam transporteert, terwijl grotere moleculen in het voedsel en mogelijk schadelijke giftige stoffen en bacteriën worden tegengehouden.
Maar als die zeef op de een of andere manier beschadigd raakt, worden de giftige stoffen wél doorgelaten. Daardoor wordt de secuur afgestelde bacteriënbalans in het darmstelsel verstoord en krijgt een scala aan aandoeningen de kans zich te ontwikkelen: van ontstekingen van de dikke darm tot gewrichtspijn. Kwik in je mond veroorzaakt niet alleen gaatjes in de darmwand, maar kan ook de darmen zo uit balans brengen dat het lichaam vatbaarder wordt voor hardnekkige parasieten.
Na een vernietigend rapport in 2012 van de BIO Intelligence Service (BIS) van de Europese Commissie kiest het Europees Parlement nu voor een totaalverbod op amalgaamvullingen, dat in 2018 in werking treedt. De BIS beaamde dat amalgaamvullingen meerdere gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken, zoals allergieën, neurologische aandoeningen, nierziekten, autisme, auto-immuunziekten en zelfs geboorteafwijkingen.
Ik heb mijn vullingen er al lang geleden uit laten halen, maar in die tijd waren de meeste artsen er voorstander van om, via een proces dat chelatie heet, chemische stoffen te gebruiken voor het ‘wegvangen’ van zware metalen als kwik of lood. Deze chemische stoffen zelf veroorzaken echter mogelijk ook ernstige gezondheidsrisico’s zoals blijvende nierschade.
In veel gevallen komen tijdens het chelatieproces zware metalen, die al jaren latent aanwezig waren in de hersenen of botten, los. Die verspreiden zich verder door het lichaam, waar ze nog meer gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken.
Hiermee zijn we aangekomen bij Christopher Shade, over wie ons hoofdartikel deze maand (pagina XX) gaat. Nadat hij de giftigheid van kwik had bestudeerd, was hij er niet van overtuigd dat overbelasting door kwik adequaat gemeten werd. Ook de remedie beviel hem niet.
De Amerikaanse chemicus Shade ontwikkelde een nieuwe test die meet in hoeverre het lichaam zware metalen uitscheidt. Ook kan de test nagaan waar het kwik in het lichaam vandaan komt, uit amalgaamvullingen of uit vis.
Shade stelt eerst het soort belasting door zware metalen vast waarvan de patiënt last heeft en biedt dan een radicaal ander ontgiftingssysteem aan. Hij beweert dat daarmee voorkomen wordt dat het lichaam de metalen opnieuw opneemt, en dat door het gebruik van krachtige antioxidanten zowel de uitscheiding door de nieren als het eigen cellulaire reparatiesysteem van het lichaam ondersteund worden. Hij hecht daarbij veel belang aan een op het individu toegespitste behandeling.
Shade beweert dat zijn producten een effectieve behandeling vormen voor ziekten als alzheimer of zelfs autisme, die mogelijk veroorzaakt worden door zware metalen, en hij haalt daarbij indrukwekkende casestudies aan. Ook is er onderzoek dat de effectiviteit laat zien van het voornaamste bestanddeel – een soort silica – van zijn chelatietherapie.
Ook een aantal andere natuurlijke chelaten – chlorella, glutathion, zeoliet en zelfs bentonietklei – zijn potentieel krachtige ontgifters, maar niet een ervan verwijdert metalen zo grondig en herstelt het lichaam zo goed als bij de therapie gebeurt die Shade aanprijst. Wat hij nu nog nodig heeft, is een beetje onafhankelijk bewijs dat zijn ontgiftingsproducten werkelijk een doorbraak betekenen.
Lynne McTaggart
