De reguliere en de complementaire geneeskunde ontdekken de helende kracht van lichaamshitte.

Toen mijn dochters nog klein waren, kon ik me verbazen over de manier waarop ze soms een periode van koorts of infectie doormaakten. Zo’n kind leek wel een aangestoken toorts. Haar temperatuur schoot omhoog, haar gezicht werd felrood en het kind lag slap in mijn armen, helemaal nat van het zweet.

De allereerste keer was ik natuurlijk bang, net als elke beginnende moeder, dat die hitte bij zo’n klein kind een ernstig alarmsignaal was. In de reguliere geneeskunde leken alle oplossingen erop gericht die koorts omlaag te brengen. Maar zelfs toen al zag ik in dat de lichaamstemperatuur niet het probleem was, maar de oplossing.

Het vuur doven was juist het ergste wat ik kon doen. Daarom zocht ik mijn toevlucht in de homeopathie om het mijn kinderen zo gemakkelijker te maken en hen veilig door de koorts te loodsen, terwijl ik achterover kon leunen en kon kijken naar het schijnbare mirakel dat zich voltrok.

Hoewel koorts bij een klein kind zelden op zijn beloop gelaten wordt, is het heel instructief om te zien hoe dat proces zich voltrekt. Na één nacht van verhitting en uitgebreid zweten wordt het kind ‘s ochtends vaak met een glimlach wakker, alsof er helemaal niets gebeurd is. Vaak is niet alleen de koorts, maar ook de infectie spoorloos verdwenen.

Anders dan de meeste volwassenen, bij wie het lichaam veel langer nodig heeft om te herstellen, geeft een kind met koorts ons een korte en zeldzame impressie van een gloednieuw lichaampje dat zich ongestoord in een proces van zelfgenezing bevindt.

In het hoofdartikel van deze maand heeft de uitgever van What Doctors Don’t Tell You, het moedertijdschrift van Medisch Dossier, een indrukwekkende verzameling wetenschappelijke feiten bijeengebracht die erop wijzen dat lichaamshitte wel eens de ultieme oplossing zou kunnen zijn voor kanker.

Bryan Hubbard begint zijn verhaal met de ontdekking dat meer dan eenvijfde van de borstkankers uit zichzelf verdwijnt. Ook blijken veel mensen wanneer ze overlijden, borstkanker te hebben zonder dat ze daaraan zijn overleden.

Tijdens zijn zoektocht ontdekte Bryan dat bij vrijwel elke vorm van kanker een hoog percentage zogeheten ‘spontane remissies’ voorkomt: medisch jargon voor het verschijnsel dat een ziekte soms op onverklaarbare wijze vanzelf overgaat.

Vaak komt zo’n genezing doordat er in de patiënt zelf diepe psychologische veranderingen zijn opgetreden, maar het algemene kenmerk bij de meeste gevallen van spontane remissie is toch een zeer hoge koorts.

Op enig moment tijdens hun ziekte hebben deze mensen een ernstige infectie opgelopen die tot hoge koorts leidde. Nadat die ziekte zijn beloop gehad had, was de kanker ook weg.
Het gebruik van lichaamsopwarming om ziekte te lijf te gaan is niet nieuw.

Specialist William B. Coley experimenteerde in de jaren 1890 al met giftige stoffen die bij kankerpatiënten koorts opwekten, en met groot succes. Zijn inzichten en ontdekkingen werden echter verworpen of in diskrediet gebracht toen in de reguliere geneeskunde het idee postvatte dat koorts of ontsteking in elke vorm gevaarlijk is.

Tegenwoordig vindt de geneeskunde dat een ontsteking tegen elke prijs moet worden onderbroken of geremd. Artsen gebruiken allerlei soorten antibiotica en ontstekingsremmers om het reinigende proces van het lichaam te onderbreken of af te remmen.

Het is alsof je een oorlog probeert te winnen door op je eigen munitievoorraad te schieten. Als we telkens het zelfhelende en reinigende proces van koorts onderbreken, wat doet dat dan met ons? Welke andere ziekte komt ervoor in de plaats?