Het verhaal haalde een paar jaar geleden de voorpagina’s: mensen die bovenin een flat wonen, hebben minder kans om een hartstilstand te overleven. De oorzaak spreekt voor zich: het ambulancepersoneel heeft meer tijd nodig om bij de patiënt te komen. 

Maar dat is het probleem met schijnbaar vanzelfsprekende waarheden: ze maken dat je niet verder kijkt. De feiten kloppen: hoe hoger je woont, hoe kleiner je overlevingskans. Mensen met een appartement tot de tweede etage hebben twee keer zoveel kans op overleven als degenen die hoger wonen. Voor mensen die hoger wonen dan de vijftiende etage zijn de kansen vrijwel nihil, zeiden de onderzoekers van het St Michael’s Hospital in Toronto.1 

De tijd die het kost om op de bovenste etage te komen is doorslaggevend, bleek uit het onderzoek. De overlevingskansen dalen met 7 procent bij elke minuut vertraging. In het onderzoek liepen de ambulancebroeders vertraging op doordat ze bijvoorbeeld de toegangscode van het gebouw niet hadden, de lift te klein was voor de brancard, of doordat de lift op tussengelegen verdiepingen stilhield.  

Maar misschien is er meer aan de hand en speelt elektriciteit een rol. Of liever gezegd: de positieve lading van vrije radicalen die ons immuunsysteem afgeeft om ziekteverwekkers en infecties te bestrijden. Als ze hun werk hebben gedaan, moeten ze worden opgeruimd door antioxidanten, of vrije elektronen. 

We hebben vaak een gebrek aan elektronen. De schoonmaakploeg heeft een tekort aan personeel en daardoor worden die vrije radicalen niet opgeruimd. Als gevolg daarvan lijden we aan chronische ontstekingen. Als vrije radicalen niet worden geneutraliseerd, kunnen ze je bloed dikker maken. Je bloed gaat meer op ketchup lijken, en minder op rode wijn. Dat kan hartproblemen geven, en uiteindelijk een hartinfarct of beroerte veroorzaken. Ontsteking kan ook leiden tot diabetes, reuma en kanker.  

Hoe komt het dat we te weinig elektronen hebben? De meest natuurlijke bron van elektronen is onze planeet, met haar oppervlakten van zand, gras, aarde en steen. Maar de meeste mensen maken geen direct contact met de aarde: we lopen op asfalt of straatstenen, of we dragen schoenen met synthetische zolen, die de negatieve lading van de aarde tegenhouden. Heb je leren zolen, dan maak je wel contact met de aarde, als je althans op een natuurlijk oppervlak loopt en niet op een verharde ondergrond. 

Direct contact met de aarde, zoals met je blote voeten op het gras lopen, maakt het elektrisch systeem van je lichaam stabiel en brengt je weer in een neutrale toestand. 

Kabelmonteur Clinton Ober kwam op dit idee toen hij nadacht over de manier waarop stroomnetwerken, elektriciteitscentrales en alle elektrische apparaten worden geaard. Hij bedacht dat mensen hun natuurlijke aarding of gronding kwijt waren, en dat daarom 90 procent van de doktersbezoeken met chronische ontstekingsziekten samenhangt. Zijn oplossing was zo simpel als maar kan: trek je schoenen en sokken uit, en loop zo’n 40 minuten per dag over gras of zand. 

Obers aardingstheorie trok de aandacht van cardioloog Stephen Sinatra, die deze uittestte bij zijn hartpatiënten. Ze vertelden hem dat ze zich meteen beter voelden. En hun gevoel van welzijn werd bevestigd door onderzoek: hun ontstekingswaarden daalden en hun bloed werd dunner. Sinatra zag dat zijn patiënten een paar seconden nadat ze hun blote voeten op de grond hadden gezet, een ‘roes’ van welbevinden ervoeren. 

Onlangs publiceerden vijf artsen de ervaringen van hun patiënten met aarden. Het ‘stabiliseert de fysiologie, vermindert ontsteking, pijn en stress, verbetert de slaap, de doorbloeding en de terugstroom van lymfe en bloed naar het hart, en zorgt voor een beter welbevinden’, schrijven ze.2 

Aarden is iets simpels dat we zijn kwijtgeraakt in onze ontwikkelde leefstijl. De artsen wijzen erop dat we niet op de grond slapen, niet op blote voeten lopen en synthetische materialen gebruiken voor onze schoenen. ‘We leven, werken en brengen het merendeel van onze tijd niet-verbonden door, vaak ver boven de grond, in hoge gebouwen.’ 

Dat brengt ons terug bij het opmerkelijke feit dat mensen die in een hoog flatgebouw wonen, minder kans hebben om een hartinfarct te overleven. Misschien komt dat deels doordat het ambulancepersoneel er niet op tijd is. Maar het kan ook zijn dat hun infarct ernstiger is, en dat allemaal omdat ze te ver bij de aarde en haar heilzame lading vandaan wonen.

BRONNEN:

1. CMAJ, 2016; 188: 413-9
2. Explore, 2019;000: 1-9