Gezondheidsinstanties en regeringen hebben hun hoop net zo sterk gevestigd op een Covid-19-vaccin als sommige katholieken op hun rozenkrans. Pas als er een vaccin is gevonden, kunnen we weer veilig over de zonovergoten velden rennen zoals in tijden van weleer.
Op het moment van schrijven doen meer dan honderd kandidaten mee aan de race, onder leiding van degenen die werden gefinancierd door miljardair Bill Gates en zijn liefdadigheidsstichting. Hun beloning bestaat uit veel meer dan de warme gloed van het bevrijden van de mensen uit hun lockdowns; er zullen miljarden en miljarden op hun buitenlandse rekeningen worden gestort.
Het is een raadsel waarom de hoop zozeer is gevestigd op een vaccin. Ten eerste geloven epidemiologen niet dat een besmetting zorgt voor immuniteit op lange termijn; het duurt misschien maar enkele maanden. Ten tweede is het virus aan het muteren, zoals alle virussen doen. Daarom is de jaarlijkse prik tegen de griep, ook een virus, slechts in een derde van de gevallen effectief.
Deze twee factoren doen vermoeden dat elk vaccin grotendeels ineffectief zal zijn, maar aangezien de moderne geneeskunde in wezen een medicijntoedieningssysteem is, kan alleen een farmaceutisch middel een oplossing zijn, of ‘de uiteindelijke oplossing’ zoals Bill Gates het beschreef, waarmee hij blijk gaf doof te zijn voor de historische betekenis van die woordkeuze.
Maar als de uiteindelijke Covid-19-oplossing een vaccin moet zijn, worden alle andere mogelijkheden van tafel geveegd. Het farmaceutische toedieningssysteem moet uitgaan van het idee dat infecties altijd lukraak toeslaan en dat ook de loop van een ziekte op toeval berust.
Uit het vroege experiment met de groepsimmuniteit – laat het virus zich op natuurlijke wijze onder ons verspreiden totdat 60 procent besmet is – bleek dat besmetting niet zo willekeurig was. Hoewel het beleid steeds gestoeld was op bescherming van ouderen en kwetsbaren, vertoonden vele schijnbaar gezonde mensen zonder onderliggende aandoening ook ernstige symptomen.
Blijkbaar waren mensen met een immuunsysteem dat sterk genoeg was om het virus te bestrijden in de minderheid. Er was een gemeenschappelijke factor bij velen die de ernstigste symptomen vertoonden of helaas overleden: een tekort aan vitamine D, de ‘zonnevitamine’, die een van de sleutels is tot een gezond functionerend immuunsysteem.
Mensen met een tekort zijn ook kwetsbaarder voor infectieziekten en dan vooral infecties van de bovenste luchtwegen, wat Covid-19 toevallig is.
Een grote studie in 2017 liet zien dat een vitamine D-supplement mensen beschermde tegen acute luchtweginfecties en degenen met de meeste tekorten profiteerden het meest van het slikken van supplementen.1
Niemand weet precies wanneer de eerste gevallen van Covid-19 opdoken. Sommigen denken dat het al vorig jaar in september was. De infecties begonnen exponentieel toe te nemen in de wintermaanden, toen de vitamine D-spiegels het laagst waren.
Maar niet elk land op het noordelijk halfrond met zijn zwakke winterzon had er evenveel last van. De besmettingsgraad was bijvoorbeeld in de Scandinavische landen lager, maar daar is suppletie met vitamine D al ingebed in de algemene volksgezondheidszorgprogramma’s.
De rest van ons, die te horen krijgt dat meer dan een paar minuten zonnebaden in de zomer huidkanker zal veroorzaken, loopt het grootste risico, evenals degenen waarvan bekend is dat ze een verhoogd risico op een tekort hebben, zoals ouderen, mensen met een donkere huidskleur, Aziatische mensen en diabetici.
Uit gegevens van het Britse Office for National Statistics bleek dat de kans om aan het virus te overlijden voor mensen met een donkere huidskleur meer dan vier keer zo groot is als voor mensen met een lichte huidskleur.
Sommige onderzoekers zijn ervan overtuigd dat we het helemaal mis hebben en dat ons niet moet worden verteld dat we binnen moeten blijven – wat we ook grotendeels deden op de meeste zonnige dagen de afgelopen lente – maar dat we juist naar buiten moeten gaan en dat we voldoende vitamine D moeten innemen wanneer we weer binnen gaan zitten.
‘Het indirecte bewijs is erg sterk . . . hoe lang wil je nog wachten, in het licht van een crisis?’ vraagt Rose Kenny van Trinity College Dublin zich af.2 Er wordt gedacht dat het optimale vitamine D-gehalte in ons bloed rond de 100 nmol / L ligt en toch was het gemiddelde onder mensen in Groot-Brittannië die stierven aan Covid-19 slechts 47 nmol / L. In andere zwaar getroffen landen, waaronder Italië en Spanje, was dat maar iets hoger.
Artsen wordt geleerd dat de vitamine D-spiegel laag kan zijn zonder nadelige gevolgen te hebben en dat een ernstig tekort alleen problemen veroorzaakt aan spieren en botten. In werkelijkheid houdt een tekort verband met ongeveer 88 aandoeningen, waaronder waarschijnlijk ook de ernst van Covid-19.
Maar als je een vaccin ziet als het enige antwoord, zul je verblind worden door het – overigens niet te patenteren, gratis – zonlicht en de gezondheidsbevorderende kracht daarvan.
BRONNEN
1 BMJ 2017; 356: i6583
2 Ir Med J, 2020; 113: 81