Gevlucht in de gezondheid

IK BEN GEEN PSYCHIATER MEER. IK DISTANTIEER ME VAN DIT SPECIALISME OMDAT IK VIND DAT HET GEBASEERD IS OP WREEDHEID.

Toen ik net begon als psychiater in opleiding, nam de hoofdpsychiater me apart, sloeg een vaderlijke arm om me heen en bood me zijn eerste les aan in het vak van zelfstandig gevestigd psychiater. ‘John,’ zei hij, ‘doe het zoals ik. Laat ze eerst een paar weken opnemen in een algemeen ziekenhuis en geef ze shocktherapie. Als ze dan nog niet beter zijn, berg ze dan op in een psychiatrische inrichting. Op die manier heb je nooit ergens sores mee en tegen die tijd heb je grotendeels al aan ze verdiend wat je op elke andere wijze aan ze zou verdienen.’ Hij meende het serieus: dit was de manier waarop hij zijn vak uitoefende.

Het hoofd van een ander psychiatrisch ziekenhuis was nog wreder. Bij een teamoverleg werd er een nieuwe patiënte aan hem voorgelegd: een jong meisje van twintig dat er ernstig aan toe was. Ze leed ontzettend. Ze was duidelijk schizofreen en had vooral zorg en aandacht nodig. Maar nee, volgens hem was ze absoluut niet schizofreen, alleen maar hysterisch.

De beste behandeling daarvoor, zo beweerde hij, was haar ‘te doen vluchten in de gezondheid’. Ik protesteerde, net als enkele anderen. Maar hij keek me aan en vaardigde met een oppermachtig gebaar zijn wijsheid uit. ‘Nee John, er is helemaal niets schizofreen aan dit meisje. Ik zal haar genezen.’ En wederom gebruikte hij de uitdrukking ‘door haar te doen vluchten in de gezondheid’.
Hiermee bedoelde hij dat het personeel, zowel de artsen als de verpleegkundigen, van alles mochten doen om haar te vernederen, te beschimpen, voor schut te zetten, te kleineren. Alles was geoorloofd om haar het leven zuur te maken, om haar met kleine wreedheden te bestoken. Erger nog, we werden geïnstrueerd op een wrede manier over haar te denken.

Dit duurde, ondanks onze protesten, ongeveer twee maanden. Er kwam eindelijk een eind aan toen deze jonge vrouw uit een raam van de afdeling sprong en een paar verdiepingen lager op het betonnen binnenplein stortte. Ik was de eerste die bij haar was. Haar benen lagen gedraaid en gebroken onder haar, haar gezicht was in elkaar geslagen en vreselijk vervormd en alles zat onder het bloed. Ze keek me aan met haar enige nog open oog en uit haar verwrongen mond kwam: ‘Misschien gelooft de dokter me nu.’ Dat was dus haar ‘vlucht in de gezondheid’.
Ze werd vele maanden verpleegd op de afdeling Chirurgie en werd vervolgens opgenomen in een inrichting.

Ik wil niet zeggen dat alle psychiaters wreed zijn: ik ken vele fantastische uitzonderingen, tot in de tijd van Benjamin Rush aan toe, een van de ondertekenaars van de Amerikaanse Declaration of Independence. Wel geloof ik dat er iets inherent aan het vakgebied is waardoor ieders verborgen wreedheid aan het oppervlak komt.

Lang heb ik me afgevraagd hoe het komt dat dit vakgebied, dat juist zo zachtaardig zou moeten zijn, zich in mijn ogen van de mensheid heeft afgekeerd. Alle getormenteerde kreten, van angst vervulde smeekbeden om hulp van de patiënten, die het ergst lijden van alle patiënten, worden volledig genegeerd.

Een soortgelijk beroep, met een soortgelijke wreedheid, is dat van zangleraar, uiteraard wederom met vele mooie uitzonderingen. Ik ben zo vaak zangers en zangeressen tegengekomen die zowel mentaal als lichamelijk mishandeld waren, soms zelfs zozeer dat sommigen niet alleen hun carrière eraan gaven, maar zelfs helemaal met zingen ophielden. De leerling geeft zich met hart en ziel over aan de leraar: vol vertrouwen, dat echter zo vaak beschaamd wordt als het de leraar belieft.

Precies zo gaat het met de psychiatrische patiënt. Er is geen lichamelijke ziekte die als schild kan dienen tussen hem en de arts. Bovendien brengt de desintegratie van het ego bij psychiatrische ziekten iemands ziel aan het oppervlak. Als die zo open en bloot voor hem ligt, kan de psychiater naar believen die ziel troosten en verzorgen of niet. Die keuze is geheel aan de arts. Maar al te vaak bestaat die keuze, ongeacht wat de psychiater er zelf voor oppervlakkige motivatie voor geeft, uit de vraag of hij al dan niet wreed zal zijn tegen het weerloze slachtoffer dat voor hem ligt.

De psychiatrie zou de voortrekkersrol in alle behandelvormen moeten vervullen, met pioniers die een weg banen die iedereen kan volgen. Als allereerste zou het vakgebied moeten erkennen dat ons lijden zich in werkelijkheid in onze ziel afspeelt. Als allereerste zou het liefde moeten prediken en overbrengen. Liefde komt zelden of nooit voor in het register van een psychiatrisch geschrift: dat is niet medisch genoeg voor psychiaters. Als de psychiatrie zou verkondigen dat liefde het allerbelangrijkst is en de allerbeste therapie, zou er in dit vakgebied geen wreedheid door de vingers gezien worden en zou het een ander soort artsen aantrekken, bijvoorbeeld mensen die graag, zoals Freud het noemde, ‘koesteraars van de ziel’ willen zijn.

Twee van mijn beste mentoren, wijlen dr. Robert Fulford en dr. George Goodheart, respectievelijk osteopaat en chiropractor, zijn behoorlijk afgeweken van de gebaande wegen van hun vakgebied, maar hebben het niet verlaten. Zij werden er zelfs om geëerd door vakgenoten. Volgens mij hebben zij namelijk niet een beroep dat in essentie wreed is.

De twee beste mentoren die ik in de psychiatrie had, waren zich beiden zeer bewust van de spirituele basis van het menselijk lijden. Een van hen bleef in de psychiatrie en pleegde uiteindelijk zelfmoord. De ander, dr. Ainsley Meares, distantieerde zich van zijn beroep en werd leraar meditatie. Ook ik distantieer me ervan om leraar te worden.

Ik zal graag weer in de psychiatrie komen werken zo gauw het gaat over de ziel, het spirituele, over Liefde, zo gauw dit de belangrijkste onderwerpen in de geleerde tijdschriften van het vakgebied zijn.

De ziel van de zieke
een sidderende vogel
die hij me in handen geeft
zodat ik hem kan helpen vliegen.
Dat is de vlucht in de gezondheid!
John Diamond

Dr. John Diamond is holistisch healer in New York en een van de oprichters van the Royal College of Psychiatrists. Dit essay is vertaald uit zijn nieuwe boek Facets of a Diamond (Enhancement Books, 2003).

 

 

 

Wilt u dit artikel lezen?

Als abonnee kunt u dit artikel gratis lezen door in te loggen op uw account. Nog geen abonnee? Sluit nu een abonnement af.

Andere artikelen van Vries-Buist

No results found.

Marktwerking en zorg?

Veel politici spreken zich uit over marktwerking in de zorg. Volgens sommigen helpt concurrentie om kosten te beteugelen. Volgens anderen leidt het juist tot meer kosten en minder kwaliteit. De uitspraken van voor- en tegenstanders zijn niet altijd onderbouwd. Ten...

Gastcolumn: Emoties kun je als voedsel verteren

Er is de afgelopen jaren een gestage toename te zien van het aantal mensen dat psychische aandoeningen ontwikkelt.1 Dat is zorgelijk, maar eigenlijk ook relatief eenvoudig te veranderen. De kern van het probleem is dat veel mensen hun emoties niet adequaat kunnen...

De borsten

Zacht, rond, fier, stevig, klein, hangend, veranderd of zelfs afwezig na een operatie… Borsten zijn er in vele prachtige soorten en maten. Ze bestaan uit vetweefsel, bindweefsel, ligamenten én borstklieren; elke borst is gevuld met zo’n vijftien tot twintig lobben die...

Holistische hulp bij een kinderwens

Zwanger worden, het lijkt zo vanzelfsprekend. Toch heeft 1 op de 5 stellen vruchtbaarheidsproblemen - en dat worden er steeds meer. In haar praktijk begeleidt Ingrid Schoonveld vrouwen met een onvervulde kinderwens. Schoonveld werkte al jaren in de communicatiesector...

Beter naar je gevoel (leren) luisteren deel 2

In het eerste deel van dit tweeluik las je waarom het een uitdaging kan zijn om naar je gevoel te luisteren. In dit tweede deel gaan we in op het maken van gezonde voedingskeuzen, door een situatie te creëren waarin je op je gevoel kunt leren vertrouwen. Belangrijke...

Vries-Buist avatar

Over de auteur

Lees meer artikelen van Vries-Buist