KUNT U ME MEER VERTELLEN OVER DE DRAADLOZE BLUETOOTH-TECHNOLOGIE DIE IN VEEL TELEFOONS EN ANDERE APPARATEN GEBRUIKT WORDT? HOE WERKT DEZE TECHNOLOGIE EN LEVERT HIJ INDERDAAD MINDER SCHADELIJKE STRALING OP?

Het lijkt een dooddoener te zeggen dat niemand precies weet hoe veilig draadloze technologie is. Toch is dat op dit moment het enig mogelijke antwoord. De marketingmachines willen u graag doen geloven dat Bluetooth (vernoemd naar een Deense koning uit de tiende eeuw) zowel draadloos als risicoloos is, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.
Bluetooth-apparaten zenden hun signalen in het frequentiebereik van 2,4 GHz. De meeste zenden maar ongeveer 1 mW (milliWatt) uit, zodat hun bereik maar een meter of tien is.
De draadloze technologie strekt zich veel verder uit dan de mobiele telefonie, palmtopjes en laptops. In ziekenhuizen wordt tegenwoordig al Bluetooth gebruikt op de intensive care en in operatiekamers1; volgens de fabrikanten komt er een tijd dat onze huizen en kantoren volledig draadloos zijn.

Microgolven
Zorgwekkend voor de gezondheid is dat de frequenties die binnen Bluetooth gebruikt worden, dezelfde zijn als die van magnetrons. Hoe meer zenders u om u heen hebt, des te hoger de mogelijke blootstelling aan lage doseringen microgolven. Tevens zorgwekkend is dat de fabrikanten van Bluetooth-technologie aan het lobbyen zijn om hogere frequenties te mogen gebruiken voor hun apparaten, zodat het bereik groter wordt. Dat zou betekenen dat de apparaten en hun zendstations (de masten die de signalen verzenden) krachtiger en groter in aantal worden. De smet op het toekomstvisioen van de prachtige draadloze wereld is nu juist het potentiële gezondheidsrisico van steeds meer zendstations steeds dichter bij elkaar in relatief kleine gebieden.
Onder deskundigen bestaat er nog steeds onenigheid over de stralingsrisico’s van draadloze apparaten. Volgens velen betekenen de bewijzen van biologische effecten nog niet dat er ook biologische schade optreedt. Maar er zijn steeds meer bewijzen dat dit nu juist wel het geval is.

Modieus
Waarschijnlijk is er voorzichtigheid geboden bij de modieuze draadloze headsets die jongeren tegenwoordig steeds vaker dragen. Bij de veelvoorkomende mobiele telefoon wordt een gedeelte van de straling nog afgeleid door de hand die het mobieltje vasthoudt en een gedeelte in het hoofd. Bij een draadloze hoofdset wordt alle straling door het hoofd geabsorbeerd. Veel van de symptomen die samengingen met de conventionele mobiele techniek, kunnen dus ook ontstaan bij draadloze telefoons: duizeligheid, pijn, moeite met concentreren, geheugenverlies, vermoeidheid en branderig aanvoelende plekken in het gezicht. Ook is er melding gemaakt van veranderingen in hersengolf-frequenties.

Hersenen
De meest recente ontdekking is dat de bloed-hersenbarrière (het membraan dat de hersenen beschermt tegen schadelijke stoffen) beschadigd raakt. Volgens Zweeds onderzoek zou het zo kunnen zijn dat bij mensen in de dertig die intensief gebruikmaken van mobiele telefonie, de neuronen al ‘seniel’ worden2. En als een relatief groot molecuul, zoals albumine, door straling de hersenen binnen kan komen, dan kunnen kleinere en nog giftigere stoffen dat zeker. Uit dit onderzoek, dat weliswaar op dieren werd uitgevoerd, viel op te maken dat we misschien zullen ‘verdrinken in een zee van microgolven’ als deze nieuwe technologie op grote schaal wordt toegepast. Het was ook interessant dat er veel aandacht besteed werd aan het ‘niet-thermische’ effect van microgolven, waarbij werd aangetoond dat er niet per se sprake hoefde te zijn van verhitting om schade te berokkenen. Dat is van belang voor diegenen die geloven dat Bluetooth niet schadelijk is aangezien het geen verhittende werking heeft.
Tevens van belang is dat noch radiogolven (30 KHz-300 MHz) noch microgolven (300-3000 MHz) in onze natuurlijke aardse elektromagnetische omgeving voorkomen. Door steeds meer van dit soort stralingsvelden aan te brengen zijn we dus wellicht bezig met één groot uit de hand lopend experiment op de menselijke gezondheid.

1Anesth Analg, 2004; 98: 763-767
2Environ Health Perspect, 2003; 111: 881-883