De zoetstofparadox

Kunstmatige zoetstoffen bevatten geen calorieën, maar gek genoeg maken ze toch dat uw gewicht toeneemt. Dat komt doordat ze onze bloedsuiker verhogen en bovendien het systeem lamleggen dat die bloedsuiker reguleert.

Door Tony Edwards

Het klinkt vreselijk achterhaald om je druk te maken over voedingsadditieven. De voedingsmiddelenindustrie onderkent toch immers de gevaren van kleurstoffen, conserveermiddelen en transvetten? Ze melden niet voor niets op hun producten dat die ‘geen toevoegingen of conserveermiddelen’, ‘geen kunstmatige kleurstoffen’ en ‘geen geharde vetten’ bevatten.
Maar de werkelijkheid leert dat er bijna geen drank of voedingsmiddel te koop is zonder toegevoegde hulpstof, of het moet een onbewerkt, biologisch product zijn of een glazen fles met water.
In de EU zijn er officieel 1521 hulpstoffen toegestaan. Daar zitten vitaminen en mineralen bij (vitamine C wordt bijvoorbeeld als conserveermiddel gebruikt), en een aantal uit groenten gewonnen kleurstoffen. Maar minstens twee derde ervan is door chemici in elkaar geflanst.
De meeste hulpstoffen zijn sowieso scheikundige verbindingen, die de mensheid tot een eeuw geleden nog niet kende. In tegenstelling tot natuurlijke stoffen, waarmee ons spijsverteringskanaal en immuunsysteem in de loop van de evolutie heeft leren omgaan, zijn deze door de mens gefabriceerde hulpstoffen in onze voeding een soort vreemde indringers.
En dat is precies het probleem. Uit nieuw onderzoek blijkt dat voedingsadditieven niet alleen toxisch kunnen zijn, maar dat ze ook ons lichaam voor de gek houden door het te laten denken dat het energie en voedingsstoffen krijgt terwijl dat niet het geval is.

Kunstmatige zoetstoffen
Westerse landen zitten midden in een obesitasepidemie. Naar verluidt wordt die veroorzaakt doordat mensen te veel vet en suiker eten. De gezondheidsautoriteiten adviseren ons al sinds mensenheugenis om over te stappen op vetarme voeding en suikervervangers. Neem bijvoorbeeld deze bewering van een vooraanstaande Britse voedingsdeskundige: ‘Suiker levert ongeveer 10 procent van onze totale calorie-inname. Als we suiker vervangen door een zoetstof zonder voedingswaarde en zonder calorieën, zoals aspartaam, zouden we obesitas kunnen bedwingen,’ aldus Michael Lean, hoofd van de afdeling Menselijke Voeding van de Universiteit van Glasgow, tien jaar geleden.1 Het is een idee dat we met z’n allen jarenlang voor zoete koek geslikt hebben.
Kunstmatige zoetstoffen vormen het leeuwendeel van de hulpstoffenmarkt en zijn wereldwijd goed voor een omzet van anderhalf miljard dollar per jaar. Consumenten kopen natuurlijk zoetstof voor hun koffie en thee, maar de grootste gebruikers zijn de fabrikanten van voedingsmiddelen en dranken. Alle zoet smakende, bewerkte producten die u koopt, bevatten kunstmatige zoetstoffen, zelfs tandpasta. Daardoor is het vrijwel onmogelijk om ze te ontlopen.
De eerste zoetstof die ontdekt werd, was saccharine. Dat is meer dan een eeuw geleden, en inmiddels zijn er al negentien andere. Dat er zo’n ruime keus is, komt deels door zorgen over de gevolgen van deze hulpstoffen voor onze gezondheid. Hoewel fabrikanten steeds weer beweren dat een nieuwe zoetstof 100 procent veilig is, duikt er telkens bewijs op voor het tegendeel.
Aspartaam is de meest omstreden zoetstof en heeft een lange geschiedenis van schadelijke gezondheidseffecten. Die zijn allemaal weerlegd door zowel fabrikanten als gezondheidsautoriteiten, vandaar dat aspartaam nog steeds gebruikt mag worden en in tal van voedingsmiddelen te vinden is.
Als reactie op alle negatieve berichten over aspartaam zijn er andere zoetstoffen ontwikkeld, die allemaal verondersteld worden superveilig te zijn. Toch zijn ook veel van deze stoffen in verband gebracht met gezondheidsproblemen (zie kadertekst). Daarom zijn er grenzen gesteld aan de hoeveelheid die gebruikt mag worden. Maar de voedingsmiddelenfabrikanten zijn erin geslaagd om weliswaar de letter van deze verordeningen in acht te nemen, maar niet de geest: ze zijn doodleuk overgestapt op een cocktail van verschillende zoetstoffen in hun producten.1
Deze manier van werken kent natuurlijk twee gevaren: ten eerste dat één bepaalde zoetstof de wettelijke grens misschien niet overschrijdt, maar het totaal aan zoetstoffen wel. En ten tweede kunnen chemische stoffen als ze gecombineerd worden, op elkaar reageren en toxisch worden, maar deze mogelijke interacties worden vrijwel nooit getest.

Dikmakers
Maar kunstmatige zoetstoffen hebben nog een veel ergere ‘bijwerking’: hoewel ze ‘light’ zijn en dus moeten helpen om af te vallen, blijken ze dat in de praktijk helemaal niet te doen. Sterker, ze doen het tegenovergestelde.
U leest het goed: kunstmatige zoetstoffen maken u dik. Deze alarmerende ontdekking werd een jaar of zeven geleden gedaan, na een 19 jaar durend Amerikaans onderzoek onder mensen met hart- en vaatziekten.
De onderzoekers zagen tot hun verbazing dat de mensen die de meeste suikervrije frisdranken nuttigden, twee keer zo vaak last hadden van overgewicht. Ze ontdekten een ‘significant positieve dosis-responsrelatie’, wat erop wijst dat de caloriearme drankjes direct verantwoordelijk waren voor de extra kilo’s.2
Deze uitkomsten wierpen de vraag op of kunstmatige zoetstoffen ‘onze escalerende obesitasepidemie misschien juist verergeren in plaats van tegengaan,’ aldus de conclusie van de onderzoekers van de Universiteit van Texas. En tot ergernis van conventionele diëtisten werd dit onderzoek op de voet gevolgd door vier andere, waarbij in totaal meer dan 100.000 volwassenen en kinderen betrokken waren. Ze ontdekten alle drie hetzelfde, namelijk: gewichtstoename.3
Deze onderzoeken vormen een begin van de verklaring waarom het aantal Amerikanen met overgewicht nog steeds stijgt, ondanks het feit dat miljoenen van hen zijn overgestapt op light dranken en suikervervangers zoals zoetjes. Voor voedingsdeskundigen is dit alles onbegrijpelijk: als mensen van een dieet met veel calorieën en veel suiker overstappen op een menu met weinig calorieën en nepsuiker, kan het theoretisch niet anders dan dat ze gewicht verliezen.
Maar dat blijkt niet het geval. Waarom niet?

Misleiding van het brein
De ontdekking dat kunstmatige zoetstoffen niet helpen om af te vallen, is geen verrassing voor degenen die het wetenschappelijk onderzoek hiernaar gevolgd hebben. Al in 1988 bleek uit dierproeven dat de toevoeging van saccharine aan de watervoorraad van ratten ervoor zorgde dat ze 15 procent meer gingen eten dan ratten die gewoon water kregen.4
In datzelfde jaar bleek uit onderzoek van de Universiteit van Leeds dat bij mensen hetzelfde gebeurt. Proeven waarin kunstmatige zoetstoffen werden vergeleken met suiker, lieten zien dat de eerste de eetlust van mensen opwekten, waardoor ze meer gingen eten. Hoe komt dat? Waarschijnlijk door ‘de ontkoppeling van de sensorische en energetische aspecten van zoete oplossingen,’ zeggen de onderzoekers.5
In gewone taal: het lichaam proeft iets zoets en verwacht daarom een energie-impuls, maar die blijft uit, dus probeert het zelf aan die verwachting tegemoet te komen door meer te eten.
Sinds de tachtiger-jaren hebben tientallen onderzoeken deze paradox bevestigd. Een van de belangrijkste onderzoekers die zich met dit onderwerp bezighoudt, is professor Susan Switchers van de Amerikaanse Purdue Universiteit. Haar theorie? Dat zoetstoffen ‘belangrijke homeostatische (zelfregulerende), fysiologische processen’6 verstoren door in te grijpen in het aangeleerde verband tussen de zoete smaak van voedsel en de gevolgen voor het lichaam als je dat voedsel consumeert.7
Er is inderdaad bewijs dat kunstmatige zoetstoffen een krachtige uitwerking op de hersenen hebben. In 2008 vergeleken onderzoekers met behulp van functionele MRI-scans de reactie van onze hersenen op kunstmatige zoetstoffen en op gewone suiker. De resultaten zijn intrigerend. Suiker activeert heel andere hersendelen dan kunstmatige zoetstoffen. De hersenen maken in hun respons onderscheid tussen zoetstoffen die wel en zoetstoffen die geen calorieën bevatten, ‘hoewel ons bewustzijn dat niet kan,’ zeggen de onderzoekers van de Universiteit van Colorado. Dit kan belangrijke gevolgen hebben op de effectiviteit van zoetstoffen als vervanging van suiker.8
Zoals met alle biologische studies zijn er ook resultaten die afwijken: sommige onderzoeken bij mensen vonden de zoetstofparadox niet. Maar vaak waren die studies bekostigd door de zoetstoffabrikanten.9

Dierproeven
De meest betrouwbare uitkomsten komen uit dierproeven. Het nadeel daarvan is dat ratten en muizen geen mensen zijn, maar het voordeel is dat je de lichamelijke reacties nauwkeurig kunt meten. Daardoor is er een aantal onaangename kanten van kunstmatige zoetstoffen aan het licht gekomen.
In een experiment uit 2013 vergeleken Braziliaanse wetenschappers de effecten van suiker en kunstmatige zoetstoffen op het gewicht van ratten. Opnieuw bleken de ratten met de grootste gewichtstoename de dieren te zijn die zoetstoffen kregen. Maar het gekke was: ze kregen minder calorieën dan de ratten die suiker kregen.10
Andere onderzoekers hebben deze onverwachte resultaten bevestigd. ‘De consumptie van zoetstoffen had een opvallende gewichtstoename tot gevolg; de voedselinname was echter ongewijzigd,’ rapporteerde een Hongaars team van voedingsdeskundigen na een soortgelijk onderzoek bij muizen. ‘Deze resultaten roepen vragen op over het effect van caloriearme kunstmatige zoetstoffen op gewichtsverlies of op gewicht blijven.’11
Hoe kan het dat kunstmatige zoetstoffen gewichtstoename geven bij dezelfde hoeveelheid calorieën? Swithers heeft de mogelijke boosdoener ontdekt: het systeem dat de glucose in ons lichaam reguleert. Ze zag dat kunstmatige zoetstoffen een opvallende stijging in de bloedsuiker van ratten veroorzaken als er koolhydraten aanwezig zijn.7 Dat is een belangrijke ontdekking, want een hoge bloedsuikerspiegel leidt meestal tot gewichtstoename.
Een tweede belangrijke ontdekking komt uit het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Nature en verklaart precies waarom kunstmatige zoetstoffen gewichtstoename veroorzaken. Een groot Israëlisch onderzoeksteam, van het prestigieuze Weizmann Instituut, verklaarde dat kunstmatige zoetstoffen bij zowel dieren als mensen slecht zijn voor de heilzame darmbacteriën, waardoor er dysbiose ontstaat: een verstoorde darmflora.
Het is bekend dat dit allerlei gezondheidsproblemen kan geven, van voedselintolerantie tot diabetes en het metaboolsyndroom. Het kan met name leiden tot de ontwikkeling van glucose-intolerantie, aldus de Israëli’s.12
Glucose-intolerantie is het broertje van insulineresistentie: ze verstoren allebei ons natuurlijke systeem om hoge bloedsuikerspiegels te neutraliseren.
En dat is precies wat de gewichtsparadox van kunstmatige zoetstoffen verklaart. Zoals Swither ontdekte, veroorzaken zoetstoffen een hogere bloedsuikerspiegel. Dat is al ernstig genoeg, maar nu hebben de Israëli’s ontdekt dat ze daarnaast ook het systeem van ons eigen lichaam platleggen dat de bloedsuiker moet reguleren. Daardoor kan het lichaam de extra glucose, veroorzaakt door de zoetstoffen, niet verwerken.
Dus de schijnbare paradox van zoetstoffen zonder calorieën die tóch voor gewichtstoename zorgen, is hiermee verklaard. Ze halen het lichaam op twee manieren onderuit: eerst door de bloedsuikerspiegel te laten stijgen, en daarna door het mechanisme lam te leggen dat de bloedsuikerspiegel moet laten dalen. Twee grote problemen die maar tot één ding kunnen leiden: gewichtstoename. Want we weten nu dat de ware oorzaak van de vetopslag niet een teveel aan calorieën is, maar te veel suiker in het bloed.

Ziekmakend zoet
Maar als kunstmatige zoetstoffen zo’n belangrijk reguleersysteem van ons lichaam in de war schoppen, zouden ze dan ook geen andere gezondheidsproblemen veroorzaken – die misschien wel veel ernstiger zijn dan een paar pondjes erbij? Ja, dat doen ze inderdaad.
In de afgelopen jaren is er via bevolkingsonderzoek gezocht naar de gevaren van light frisdranken. Er is een zorgwekkende stijging geconstateerd in een reeks aandoeningen, variërend van vroeggeboorten 13, hart- en vaatziekten 14, non-Hodgkin lymfoom, de ziekte van Kahler (multiple myeloom) en leukemie 15, het metaboolsyndroom en diabetes type 2 16, en abdominale obesitas (de bierbuik).17
In een 14 jaar durend onderzoek onder 66.000 Franse vrouwen bleek dat light frisdrank de kans op diabetes meer dan verdubbelde. Dat cijfer is nog verbazingwekkender als u bedenkt dat de vrouwen die gewone frisdrank met suiker dronken veel minder risico op diabetes hadden, namelijk een kwart van het risico dat de lightdrinkers liepen.18
Ongelooflijk, maar het klopt helemaal. Glucose-intolerantie en insulineresistentie zijn de belangrijkste oorzaken van diabetes. Suiker werd altijd als de grootste boosdoener beschouwd, maar laboratoriumonderzoek wijst erop dat suikervervangers een nog grotere veroorzaker van insulineresistentie zijn en dus eerder verantwoordelijk zijn voor diabetes.

Herbeoordeling
Westerse landen zijn op dit moment in de greep van twee bij elkaar horende epidemieën: diabetes en obesitas. Zelfs landen waar de suikerconsumptie daalt.19 De nieuwe gegevens over kunstmatige zoetstoffen verklaren dit mysterie.
Tot op heden besteedt echter zowel de zoetstofindustrie als de academische wereld nauwelijks aandacht aan deze nieuwe ontdekkingen. Ze reageren slechts met de gebruikelijke dooddoener: ‘meer onderzoek nodig’.20
Maar ervaringsdeskundigen zijn van mening dat we inmiddels voldoende weten en sporen de autoriteiten aan om in actie te komen. ‘Een reële bron van zorg is het effect van kunstmatige zoetstoffen op de stofwisseling: negatieve gevolgen, zoals een te hoge bloedsuiker, insulineresistentie en meer buikvet, nog afgezien van een eventuele gewichtstoename,’ zegt Susan Swithers.
‘Onze bevindingen wijzen erop dat caloriearme kunstmatige zoetstoffen misschien wel direct hebben bijgedragen aan het verergeren van precies die epidemie die ze hadden moeten bestrijden,’ zegt Eran Segal van het Weizmann Instituut. 
Zijn collega Eran Elinav is het met hem eens: ‘Kunstmatige zoetstoffen creëren vaak juist die ziekten waartegen ze bedoeld waren. Dat vraagt om een herbeoordeling van de huidige gigantische consumptie van deze stoffen, waarop geen enkel toezicht is.’
Herbeoordeling? De stilte is oorverdovend.

[Literatuur:]
1 BMJ, 2004; 329: 755-6
2 Obesity [Silver Spring], 2008; 16: 1894-900
3 Yale J Biol Med, 2010; 83: 101-8
4 Appetite, 1988; 11 Suppl 1: 5-11
5 Physiol Behav, 1988; 43: 547-52
6 Behav Neurosci, 2008; 122: 161-73
7 Behav Brain Res, 2012; 233: 1-14
8 Neuroimage, 2008; 39: 1559-69
9 Nutrition, 2013; 29: 1293-9
10 Appetite, 2013; 60: 203-7
11 Acta Physiol Hung, 2010; 97: 401-7
12 Nature, 2014; 514: 181-6
13 Am J Clin Nutr, 2010; 92: 626-33; 2012; 96: 552-9
14 J Am Coll Cardiol, 2014; 64 suppl A: abstr 917-05
15 Am J Clin Nutr, 2012; 96: 1419-28
16 Diabetes Care, 2009; 32: 688-94
17 J Am Geriatr Soc, 2015; 63: 708-15
18 Am J Clin Nutr, 2013; 97: 517-23
19 Nutrients, 2011; 3: 491-504
20 Nutr Rev, 2013; 71: 433-40

[Kadertekst:] Stevia
Als u een zoetekauw bent, lijkt stevia de beste keus. In tegenstelling tot saccharine en andere kunstmatige zoetstoffen verhoogt stevia uw eetlust en gewicht niet.1 Integendeel, het verhoogt juist de insulinegevoeligheid.2 Daarom wordt het beschouwd als een mogelijke behandeling voor diabetes type 2.3
De unieke gezonde eigenschappen van stevia zijn waarschijnlijk toe te schrijven aan het feit dat het niet door mensen geproduceerd wordt, maar voor 100 procent natuurlijk is. Stevia wordt gewonnen uit de struik Stevia rebaudiana – afkomstig uit Paraguay – en wordt al eeuwenlang als zoetmaker gebruikt. Stevia doorstaat alle moderne gezondheidstoetsen en mag over de hele wereld aan voedingsmiddelen worden toegevoegd. Behalve in de VS: de FDA heeft het gebruik ervan verboden.
Uit onderzoek bleek dat de FDA onder druk is gezet om te verklaren dat stevia een ‘onveilig voedseladditief’ is. Dat voedt de verdenking dat er geheime afspraken zijn gemaakt met de Amerikaanse zoetstoffabrikanten, die natuurlijk niet blij waren met de komst van een goedkoop, niet-patenteerbaar alternatief.
Zodra de FDA stevia verboden had, ontwikkelden twee grote fabrikanten hun eigen – op stevia gebaseerde – verbindingen, die wel patenteerbaar waren doordat er een extra ingrediënt aan was toegevoegd. Truvia (van Coca-Cola) is een mengsel van stevia en erythritol (E968), en PureVia (van Pepsi) is een mix van stevia en dextrose (een suiker!).
Beide zoetstoffen werden al snel goedgekeurd door de FDA. Toch kwam er een tsunami aan klachten over truvia, door de producent allemaal afgedaan af als anekdotisch. Maar toen Amerikaanse onderzoekers vorig jaar truvia op fruitvliegjes testten, bleken de bijwerkingen wel verklaarbaar: vliegjes die suiker kregen, bleven zo’n twee maanden leven. Vliegjes die truvia kregen, waren daarentegen binnen een week dood. Het effect was zo krachtig dat de wetenschappers truvia nu als insecticide aanbevelen! Het moge duidelijk zijn dat het giftige ingrediënt niet de stevia is, maar erythritol, een hulpstof die ook in de EU is toegestaan.4
Let op: Stevia heeft vaak een bittere nasmaak, die versterkt wordt door de manier waarop ze wordt verbouwd en verwerkt. Kies daarom voor 100 procent zuivere stevia, die biologisch wordt verbouwd.

[Literatuur]
1    Appetite, 2010; 55: 37-43
2    Horm Metab Res, 2005; 37: 610-6
3    Rev Diabet Stud, 2006; 3: 189-99
4    PLoS One, 2014; 9: e98949

[Kadertekst:] De bekendste zoetstoffen
Aspartaam (E951)
Merknamen: Natrena, Candarel, NutraSweet
Proeven (grotendeels op dieren) vonden een verband met:
1986 Neurochemische veranderingen, met name op neurotransmitters 1
1987 Insulten2
1994 Hoofdpijn (bij mensen)3
1996 Stijging in het aantal en de mate van kwaadaardigheid van hersentumoren 4
2006 Significante toename van het aantal gevallen van lymfoom en leukemie, kwaadaardige tumoren in het nierbekken en de urineleiders, en kwaadaardige schwannomen (perifere zenuwtumoren).5
2007 Significante stijging van lymfoom, leukemie en mammacarcinoom (borstkanker)6
2008 Bepaalde psychische aandoeningen, verminderd leervermogen en emotioneel functioneren 7
2008 DNA-beschadiging 8
2011 Ernstige vroegtijdige veroudering van cellen, atherosclerose 9 en toename van ontstekingen in de hersenen 10
2013 Tumoren in het centrale zenuwstelsel, zoals glioom, medulloblastoom en meningeoom11
2014 Aanmaak van vrije radicalen, veranderingen in de antioxidantstatus van de hersenen en veranderingen in de apoptose van hersencellen (dat wil zeggen toename in de schade en afbraak van hersencellen) 12
2014 Meer prikkelbare stemmingen, depressies en slechter scoren op ruimtelijke-oriëntatietest (bij mensen die veel minder aspartaam gebruiken dan het toegestane maximum) 13
2015 Afname van de gunstige werking van HDL-cholesterol (de ‘goede’ variant), waardoor de antioxidant- en anti-atherogeenwerking (die atherosclerose voorkomt) van het lichaam afneemt 14
Toch beweren alle gezondheidsautoriteiten, waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie en de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid, dat aspartaam veilig is in de aanbevolen hoeveelheden. Hoe kan dat na deze litanie aan gezondheidsrisico’s? Waarschijnlijk omdat de meeste bijwerkingen bij dieren zijn waargenomen en niet bij mensen. Bovendien geven niet alle onderzoeken dezelfde uitkomsten.
Toch is Pepsi onlangs in de VS gestopt met het gebruik van aspartaam – naar eigen zeggen uitsluitend om commerciële redenen, niet vanwege de veiligheid. Maar mensen elders ter wereld die Pepsi Light drinken, krijgen nog steeds aspartaam voorgeschoteld (onder de nieuwe naam AminoSweet).

Sucralose (E955)
Merknamen: Splenda, SucraPlus
600 keer zo zoet als suiker
2013 Volgens een literatuurstudie van honderden wetenschappelijke artikelen zorgt sucralose, net als andere organische chloorverbindingen (pesticiden, medicijnen, industriële chemicaliën) voor een relatieve daling van het aantal goede darmbacteriën, vervormingen van de cellen in de dikke darm, zoals lymfocytische infiltratie van het epitheel (witte bloedcellen die zich ophopen in de deklaag van de darmwand), littekenvorming in het epitheel, uitputting van de slijmbekercellen (in het epitheel) en een verstoorde klierfunctie. Ook kan sucralose genetische mutaties veroorzaken.15 En de meeste van deze veranderingen werden gezien bij toegestane doses sucralose.

Acesulfaam-K (E950)
200 keer zo zoet als suiker
Merknamen: Sweet One, Sunnett
Is in verband gebracht met:
1997 Opvallende genotoxiciteit (aantasting van DNA) in de levende cellen van zoogdieren 16
2008 DNA-strengbreuken 8
2009 Verhoogde insuline-afgifte 17
2013 Geheugenproblemen, ontregelde stofwisseling en afwijkingen in de synapsen (schakelplaatsen tussen zenuwcellen) 18

Saccharine (E954)
Tot 700 keer zo zoet als suiker
Merknamen: Sweet and Low, Sweet Twin, Necta Sweet, Hermesetas
Deze zoetstof werd al in de 19e eeuw ontdekt en werd als veilig beschouwd, totdat:
1972 De stof bleek bij ratten blaaskanker te veroorzaken, hoewel dit later in twijfel werd getrokken.
2001 De stof krijgt weer de GRAS-status. Dierproeven die daarna werden uitgevoerd, vonden een verband met:
2011 Verhoogd atherogeen lipidenprofiel (bloedtest die verschillende soorten cholesterol en triglyceriden meet) 10, een stijging van de hoeveelheid witte bloedcellen en bloedplaatjes, en een afname van haematocriet, hemoglobine en rode bloedcellen 19
2015 Verslechtering van de lipoproteïnenstofwisseling (hangt samen met cholesterol), wat gevaarlijk is voor zowel de bloedsomloop als de embryonale ontwikkeling 14

Cyclamaat (E952)
Tot 50 keer zo zoet als suiker
Toegestaan in de EU, maar in de meeste landen verboden (ook in de VS), nadat uit laboratoriumonderzoek bleek dat de stof blaaskanker bij ratten veroorzaakte.

Xylitol (E967)
Net zo zoet als suiker, maar levert 40 procent minder calorieën
Xylitol wordt gewonnen uit planten en bomen, die gehydrogeneerd worden (verbonden met waterstof) om de stof hard te maken – niet echt het ‘natuurlijke’ product dat het beweert te zijn.
Tot op heden is het in verband gebracht met:
2010 Milde diarree. Het kan bij honden leverfalen veroorzaken.

Neotaam (E961), neohesperidine (E959), alitaam (E956)
Tot 20.000 keer zo zoet als suiker
Dit zijn alle drie moleculaire varianten van aspartaam en daarom patenteerbaar als afzonderlijk product. Studies uitgevoerd door de producenten beweren dat deze stoffen veilig zijn.

LITERATUUR
1 Toxicol Appl Pharmacol, 1986; 83: 79-85
2 Environ Health Perspect, 1987; 75: 53-7
3 Neurology, 1994; 44: 1787-93
4 J Neuropathol Exp Neurol, 1996; 55: 1115-23
5 Environ Health Perspect, 2006; 114: 379-85
6 Environ Health Perspect, 2007; 115: 1293-7
7 Eur J Clin Nutr, 2008; 62: 451-62
8 Drug Chem Toxicol, 2008; 31: 447-57
9 Mol Cells, 2011; 31: 461-70
10 Food Chem Toxicol, 2011; 49: 2899-905
11 Folia Neuropathol, 2013; 51: 10-7
12 Redox Biol, 2014; 2: 820-31
13 Res Nurs Health, 2014; 37: 185-93
14 Cardiovasc Toxicol, 2015; 15: 79-89
15 J Toxicol Environ Health B Crit Rev, 2013; 16: 399-451
16 Food Chem Toxicol, 1997; 35: 1177-9
17 PLoS One, 2009; 4: e5106
18 PLoS One, 2013; 8: e70257
19 Hum Exp Toxicol, 2011; 30: 129-37
20 Compend Contin Educ Vet, 2010; 32: E1-4; quiz E4

[Streamers:]
Alle zoet smakende, bewerkte producten die u koopt, bevatten kunstmatige zoetstoffen, zelfs tandpasta
Kunstmatige zoetstoffen zijn wereldwijd goed voor een omzet van anderhalf miljard dollar per jaar
Hoewel fabrikanten steeds weer beweren dat een nieuwe zoetstof 100 procent veilig is, duikt er telkens bewijs op voor het tegendeel
De caloriearme drankjes bleken direct verantwoordelijk voor de extra kilo’s
Suiker activeert heel andere hersendelen dan kunstmatige zoetstoffen
Proeven lieten zien dat kunstmatige zoetstoffen de eetlust van mensen opwekten, waardoor ze meer gingen eten
Kunstmatige zoetstoffen veroorzaken een opvallende stijging in de bloedsuiker van ratten als er koolhydraten aanwezig zijn
In een 14 jaar durend onderzoek onder 66.000 Franse vrouwen bleek dat light frisdrank de kans op diabetes meer dan verdubbelde
‘Kunstmatige zoetstoffen creëren vaak juist die ziekten waartegen ze bedoeld waren’
Stevia wordt beschouwd als een mogelijke behandeling voor diabetes type 2