Met grote belangstelling accepteerde ik de uitnodiging om een voordracht te houden op de conferentie ‘New Horizons in Water Science: Evidence for Homeopathy’ van de Royal Society of Medicine in Londen. Deze eendaagse conferentie werd afgelopen juli georganiseerd door de British Homeopathic Association, en bracht een aantal van de helderste geesten bijeen om de actuele stand van zaken op het gebied van geclaimde of bewezen effecten van homeopathie te bespreken.

Ik voelde me vereerd te spreken in het gezelschap van Nobelprijs-winnaars als Luc Montagnier en Brian Josephson, dr. Jerry Pollack en de twee Russische professoren Vladimir Voeikov en Alexander Konovalov. Stuk voor stuk autoriteiten binnen verschillende deelgebieden van de waterwetenschap. Als duurzaamheidsspecialist schetste ik een visie voor het transformeren van gezondheid en gezondheidsmanagement op basis van duurzaamheidsprincipes.

De vijf professoren stelden met hun presentaties de norm door zich niet van ‘oude wetenschap’ of gedateerde standpunten te bedienen, maar te benadrukken dat de principes waarmee we het leven op aarde verklaard hebben, fundamenteel tekortschieten. Dit is vergelijkbaar met het bouwen van een huis op een wankel fundament: het bouwsel blijft kwetsbaar totdat de fundering is versterkt. Water is zo fundamenteel voor het leven, dat we de principes ervan niet kunnen begrijpen zonder een diep begrip ervan.

Eigenlijk zijn de eigenschappen van water wetenschappelijk gezien atypisch. Water doet veel onverwachte dingen, gezien zijn plek in de periodieke tabel van de elementen. Neem zijn ongewoon hoge smelt- en kookpunt: niet een beetje hoger, maar zo’n 100.000 tot 150.000 keer hoger dan verwacht op grond van zijn plek in de elementenreeks.

Water kent ook een enorme variëteit in vaste vormen, in verschillende kristalstructuren of amorf ijs: structuren die veranderen onder invloed van druk. En in tegenstelling tot andere chemische verbindingen, is het in vaste vorm lichter dan in vloeibare vorm. De reden waarom ijs drijft.

Deze abnormaliteiten zijn bekend in de moderne wetenschap, maar nooit echt verklaard. Pogingen van degenen die dat geprobeerd hebben, zoals de Franse immunoloog dr. Jaques Benveniste die wilde bewijzen dat water biologisch actieve stoffen kan opslaan in het geheugen, zijn gestrand.
Op sommige punten was de Londense conferentie een soort erkenning van wat er gebeurde in het kielzog van Benvenistes ontdekkingen na zijn dood in 2004. Onder de meer recente opvallende constateringen is de ontdekking van dr. Gerald Pollack van de University of Washington in Seattle, dat water zich niet alleen in de drie verschijningsvormen vast, vloeibaar en damp manifesteert, maar ook in een vierde matrixvorm gebouwd uit drie waterstof- en twee zuurstofatomen: H3O2. Meer hierover in zijn boek The Fourth Fase of Water (Ebner & Sons, 2013).

Pollack benoemd deze vierde fase als EZ-water, waarbij EZ staat voor ‘exclusion zone’. Dit type water houdt andere substanties buiten. Onze cellen zitten er vol mee. Het zorgt zelfs voor een aanvullende energiebron buiten de calorieën uit voedsel, vet en ketonen.

EZ-water is aanwezig in lagen op het raakvlak van alle wateroplosbare oppervlakten, waar het zich gedraagt als een batterij die elektromagnetische energie van zonlicht absorbeert en daarmee verschillende taken uitvoert die het interne metabolisme aansturen, verwant aan een soort menselijke fotosynthese.

Eigenlijk is dit de enige verklaring voor het feit dat rode bloedcellen door de nauwe openingen van de oppervlakkige capillaire vaten geperst worden. Het lijkt erop dat daar 1.000 maal meer druk voor nodig is dan waarin het hart kan voorzien.

Op de conferentie in Londen werden nog veel meer ontdekkingen besproken. Zo gaf professor Voeikov aan hoe biologisch actieve substanties hun ‘signatuur’ kunnen achterlaten in water in de vorm van hoge energie-radicalen.

Professor Konovalov meldde dat nanoformaat-clusters van watermoleculen (‘nanoassociates’) bioactieve moleculen in hun geheugen meedragen, lang na de verwijdering hiervan. Zoals de Franse immunoloog Benveniste al had ontdekt, blijken laagfrequente elektromagnetische velden deze nanoclusters vast te houden.

Vijf van de zes gepubliceerde meta-analyses en systematische reviews, gewoonlijk beschouwd als het hoogste bewijs van causaliteit in reguliere geneeskunde, constateerden dat de effecten van homeopathie die van placebo’s overstijgen.

Dus, wat tegenstanders van homeopathie ook beweren, het klinische effect is duidelijk.

Zou dit nieuwe bewijs van de waterwetenschap een vergelijkbaar mechanisme onthullen? En zou begrip van dit mechanisme het ontbrekende puzzelstukje kunnen zijn, dat nodig is om een ommekeer te veroorzaken in de perceptie van de gevestigde medische orde op de bruikbaarheid van homeopathie voor de menselijke gezondheid? Deze ommekeer is hard nodig als we af willen van de voortdurende kleinering van homeopathie, veroorzaakt door het gebrek aan interesse voor de waarheden achter de wetenschap van water.