Oncologen en kankeronderzoekers in Groot-Brittannië zijn kwaad, heel kwaad. Het voorwerp van hun woede is de ‘gezichtsloze bureaucratie’ van de Europese Unie in Brussel die, naar verluidt, het kankeronderzoek en nieuwe therapieën tegenhoudt. Klinische experimenten met nieuwe medicijnen kosten nu jaren ‘in plaats van maanden’, terwijl wetenschappers, in plaats van onderzoek te doen, vastlopen in een wirwar van nieuwe regels en wetten. Eén nieuw medicijn tegen kanker wordt al langer dan drie jaar door allerlei regels en restricties ‘vastgehouden’, wat volgens degene die het medicijn ontwikkelde ‘ongetwijfeld mensenlevens kost’.
De controlemaatregelen zijn noodzakelijk, deels vanwege medisch wangedrag en ze worden uitgevoerd in naam van de openbare veiligheid. Zo deed zich een schandaal voor in een ziekenhuis in Bristol, waar artsen zonder toestemming van de ouders organen van dode baby’s verwijderden en bewaarden. Als directe reactie hierop en op andere schandalen in Groot-Brittannië en andere EU-landen wilde Brussel de medische wereld strenger op haar verantwoordelijkheden wijzen.
Misschien stellen de bureaucraten zich niet alleen zo streng op vanwege de schandalen, maar ook omdat zij zich bewust zijn van de dubieuze en onvolledige onderzoeken die in naam van de wetenschap werden uitgevoerd. En tot slot geven ze gehoor aan het appel van de slachtoffers die voor het leven invalide zijn geworden of zelfs de dood vonden door een nieuwe ‘doorbraak’ op het gebied van medicijnen. Hoewel de meeste leken ook vinden dat medisch onderzoek door wetgeving, uitvoerders en jurisprudentie aan banden wordt gelegd, kunnen we ons afvragen of de prijs niet te hoog is. Kost het echt mensenlevens als onderzoekers bezig zijn formulieren in te vullen?
Het is uiterst naïef te denken dat een nieuw medicijn tegen kanker in een paar maanden tijd even klinisch getest kan worden. Het gaat om grondig onderzoek naar zeer krachtige chemicaliën die zorgvuldig moeten worden getest en dat heeft tijd nodig. Het schaadt het algemeen belang om zo’n medicijn al na een paar maanden op de markt te brengen, hoe veelbelovend de eerste resultaten ook mogen zijn.
In plaats van te mekkeren kunnen de kankeronderzoekers beter hun zegeningen tellen, omdat hun behandelingen en medicijnen ten minste nog getest worden. In de afgelopen eeuw werd tientallen ‘alternatieve’ kankertherapieën zelfs dat voorrecht ontzegd. Pioniers en beoefenaars van de alternatieve geneeskunst werden stevig aangepakt, achter slot en grendel gezet of gedwongen hun boeltje te pakken en zich elders te vestigen. Soms werd hun werk zelfs vernietigd nadat ze beweerden honderden – en soms duizenden – patiënten te hebben genezen.
Dat wil niet zeggen dat alle ‘alternatieve’ behandelingen goed zijn en alle conventionele slecht. Sommige alternatieven bleken pure kwakzalverij, maar niet allemaal. Misschien vormden slechts enkele het antwoord op kanker, maar dan nog zouden ze allemaal grondig onderzocht moeten worden op hun vermogen kanker te bestrijden, nog steeds een van de zieken die in het Westen de meeste slachtoffers maken.
Niemand juicht de toenemende regelgeving en bureaucratie toe en zeker niet die uit Brussel, maar de medische wereld heeft nog te weinig in de strijd tegen kanker verricht om te mogen aannemen dat de nieuwe doorbraken beter zouden zijn dan voorgaande ontdekkingen. Zo is chemotherapie nog steeds opmerkelijk ineffectief, behalve voor een klein aantal gevallen. Misschien wordt het eens tijd dat er in naam van de menselijkheid financiële middelen worden gevonden om alternatieve behandelingen te onderzoeken. Wij verwachten dat alternatieve genezers zo’n stap vooruit zullen waarderen en alle bureaucratische rompslomp voor lief nemen.
Bryan Hubbard en Lynne McTaggart