De bekende milieuadvocaat Robert F. Kennedy Jr. neemt het in zijn explosieve nieuwe boek op tegen Anthony Fauci. Een reportage van Tony Edwards.

Waarschijnlijk hebben maar weinig niet-Amerikanen gehoord van Anthony Fauci, het onderwerp van het boek The Real Anthony Fauci (Skyhorse Books, 2021), tenzij ze thuis zijn in de Amerikaanse farmaceutische-industriepolitiek. Toch is Anthony (‘noem me maar Tony’) Fauci waarschijnlijk de machtigste persoon in de Amerikaanse medische wereld.

Tijdens de coronacrisis was hij vaak in tv-optredens te zien vanuit het Witte Huis, eerst geflankeerd door Trump en vervolgens Biden, waarmee hij zijn hoogdravende bijnaam ‘America’s doctor’ waarmaakte.

Om heel andere redenen hebben velen misschien ook nog nooit van de auteur van het boek gehoord. Hoewel hij een telg is uit de illustere Kennedy-dynastie, werd Robert F. Kennedy Jr. door de media gemeden, omdat hij zowel een ‘antivaxer’ als een ‘complottheoreticus’ was.

Als milieuadvocaat met een aantal succesvolle vervolgingen tegen vervuilende bedrijven zoals Dupont op zijn conto, begon Kennedy zo’n twintig jaar geleden te vermoeden dat kindervaccins een epidemie van auto-immuunziekten en autismespectrumstoornissen veroorzaakten.

In 2005 richtte hij de Children’s Health Defense (Kindergezondheisbescherming) op, een non-profitorganisatie die onder meer campagne voert tegen de toenemende vaccinatiegraad onder Amerikaanse kinderen.

Het baarde Kennedy zorgen dat Amerikaanse kinderen vanaf vlak na hun geboorte tot aan de leeftijd van 18 jaar maar liefst 70 inentingen kregen tegen 22 ziekten, en dat meestal verplicht.

Een van de drijvende krachten achter deze stortvloed van kindervaccinatie is Fauci, dus toen de coronapandemie in maart 2020 begon en Kennedy zag dat Fauci blijkbaar de leiding had over de reactie hierop van het land, stonden zijn juridische stekels ongetwijfeld vol argwaan overeind.

Hij volgde Fauci’s aanpak van de crisis en zijn streven naar een ‘een supersnelle uitrol van een vaccin’ 18 maanden lang. Tegen november 2020 was Kennedy klaar om te onthullen wat hij had ontdekt.

Hij draagt zijn boek – met de ondertitel Bill Gates, Big Pharma, and the Global War on Democracy and Public Health (Bill Gates, Big Pharma en de wereldwijde oorlog tegen democratie en volksgezondheid) – op aan bijna tweehonderd (bij naam genoemde) ‘moedige wetenschappers en artsen die … het niet eens zijn met de Fauci-doctrine [en daarmee] hun carrière, inkomen en reputatie riskeerden om te pleiten voor op bewijs gebaseerde wetenschap … propaganda te verwerpen, censuur te trotseren …’.

Even terzijde: zodra het werd gepubliceerd, was het al snel een bestseller op Amazon, maar niet op de lijst van de invloedrijke New York Times, wat op zich al een daad van censuur door de reguliere media is, aldus de uitgever.
In de inleiding van het boek schetst Kennedy het verhaal van de coronacrisis, met een waslijst aan vermoedens van mogelijke corruptie, censuur, bedrog en regelrechte fraude teneinde de uitrol van het vaccin te versnellen.
Het brein achter dit alles is Fauci, beweert Kennedy, ondersteund door zijn vrienden in de farmaceutische industrie. Jarenlang, zegt hij, had Fauci de ‘verovering’ van de regelgevende instanties door de grote farmaceuten gefaciliteerd, waardoor ze de veiligheidswetten voor geneesmiddelen met voeten konden treden; vandaar de slecht geteste coronavaccins.

De andere schurk in dit verhaal is volgens Kennedy Bill Gates van Microsoft. Zonder echt het woord ‘samenzwering’ te gebruiken, beweert Kennedy dat Fauci en Gates twintig jaar geleden een samenwerking aangingen, teneinde de wereld te overspoelen met vaccins.

Voor Fauci bood dit een kans om zijn controle over Amerikaans medisch onderzoek te vergroten en zijn vermogen, via patenten op een aantal geneesmiddelen.

Een dergelijke flagrante belangenverstrengeling is schering en inslag binnen de Amerikaanse gezondheidszorg, aangezien het Amerikaanse regelgevende instanties – verbazingwekkend genoeg – is toegestaan om de patenten te bezitten van de medicijnen die ze reguleren, waardoor ze functioneren als – in Kennedy’s bewoordingen – ‘marketingmachines van de overheid voor de farmaceutische industrie’.

Gates zette zijn vermogen in om te investeren in vaccins en behaalde daarmee een enorm rendement; het was veel lucratiever, zo heeft hij openlijk toegegeven, dan investeren in andere sectoren. De kern van het boek – dat 480 pagina’s telt – is in essentie een lijst van honderden bewijsstukken die Kennedy’s argument ondersteunen, geordend op onderwerp.

Het boek is opgedeeld in twee grote delen: het coronaverhaal, gevolgd door een verslag van hoe Fauci zijn macht gedurende bijna een halve eeuw geleidelijk consolideerde. Het boek opent in maart 2020, toen het Sars-Cov-2-virus voor het eerst toesloeg. Vanaf het begin waren de reacties op het virus doortrokken van mogelijke corruptie en fraude, stelt Kennedy.

Eerst werden de gezondheidsrisico’s van het virus enorm overdreven door het (door Gates gefinancierde) Imperial College en vervolgens gebruikte Fauci zijn medische invloed om een ​​aantal goedkope effectieve behandelingen tegen te houden. Hiermee werd de weg geëffend voor het verkrijgen van een noodvergunning om mRNA-vaccins te mogen inzetten.

Kennedy beschuldigt ze van de volgende strategie: na de eerste veiligheidstests met vaccins overdreef Fauci de doeltreffendheid van de injecties en bagatelliseerde hij de schadelijke bijwerkingen ervan, terwijl Gates grote subsidies aan de wereldmedia gaf. Dit leidde waarschijnlijk ertoe dat elk mogelijk journalistiek onderzoek werd tegengegaan om Fauci’s mantra dat de injecties ‘veilig en effectief’ waren niet te ondermijnen.

Bovendien zou het feit dat Big Pharma in de VS al heel lang de grootste bron van advertentie-inkomsten mag vormen voor de Amerikaanse media (alleen al $ 21 miljard in 2021) een stevige rem hebben gezet op journalistieke vragen.

Als klap op de vuurpijl vormden de leidende spelers in ‘s werelds omroep- en papieren media een kartel genaamd het Trusted News Initiative, waarvan het belangrijkste doel was ‘het bestrijden van de verspreiding van schadelijke desinformatie over vaccins’. Het werd geleid door de BBC, die een donatie van $ 3.668.657 had ontvangen van de Bill and Melinda Gates Foundation.

Het is niet verrassend dat omroepen en kranten niet alleen de vele duizenden ernstige letselschadegevallen als gevolg van vaccinaties bagatelliseerden, maar ook het ontstellende dodental negeerden dat volgde: namelijk meer dan 22.000 dodelijke slachtoffers als gevolg van coronavaccinatie in de VS, 30.000 in Europa en 2.000 in Groot-Brittannië (tot februari 2022) – een gruwelijke statistiek in de naam van ‘volksgezondheid’.

Die toch al gigantische cijfers zijn nog schandaliger, omdat het ernstige onderschattingen zijn, vanwege de passieve regelingen voor het melden van bijwerkingen. Kennedy gaat vervolgens terug in de tijd en brengt de opkomst van Fauci in kaart vanaf een klein begin als hoofd van een kleine Amerikaanse overheidsinstantie, het National Institute of Allergy and Infectious Diseases (NIAID). De doorbraak van de ambitieuze Fauci kwam in 1984 met de komst van de griezeligste infectieziekte sinds de pokken: aids.

De roep om genezing werd al snel een politieke kwestie en Fauci haalde het Congres over om miljoenen in zijn toen nog piepkleine agentschap te pompen, in ruil voor een oplossing voor de crisis. Fauci deelde zijn nieuw gevonden geld gul uit aan de medische onderzoeksgemeenschap en gebruikte zijn macht voor het beheersen van het onderzoek en de resultaten ervan.

Hij volgde maar één spoor en sluisde bijna alle nieuw gevonden overvloedige rijkdom van het NIAID naar het ‘wondermiddel’ AZT, waarna hij dit middel snel door het officiële goedkeuringsproces loodste, maar alleen dankzij twijfelachtige testmethoden en zelfs ‘wijdverbreide gegevensmanipulatie’, aldus de beschuldiging van Kennedy. In plaats van het geweldige middel dat Fauci had beloofd, bleek het echter een zeer giftig medicijn te zijn met een reeks ernstige bijwerkingen, waaronder een vroegtijdige dood.

Onverschrokken gooide Fauci het roer om en ging op jacht naar een aidsvaccin. De achterliggende redenering werd echter in twijfel getrokken door viroloog Peter Duesberg, hoogleraar aan de Universiteit van California, Berkeley, die zich afvroeg of aids wel werd veroorzaakt door een enkel dodelijk virus. Kennedy vertelt hoe Fauci een venijnige tegenaanval uitvoerde en beschuldigt hem ervan de macht van zijn onderzoeksgeld te hebben gebruikt om Duesberg in diskrediet te brengen.

Ondertussen bleven Fauci’s aids-experimenten niets opleveren, ondanks talrijke klinische onderzoeken, voornamelijk uitgevoerd op Afrikanen en Amerikaanse weeskinderen. Toch had Fauci ondanks zijn gebrek aan succes in 2000 zijn baan nog steeds. Het was toen dat Fauci Gates vond. Ze waren ideale bondgenoten, want beiden waren gepassioneerde ‘vaxers’.

Met behulp van (belastingaftrekbare) ‘filantropie’ kocht Gates zijn weg naar veel van ‘s werelds regelgevende instanties, waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie. Tegen 2011 was zijn macht zo groot dat hij de 193 lidstaten van de WHO kon instrueren om ‘vaccins tot een centraal aandachtspunt van uw gezondheidsstelsels te maken’. Het is niet verwonderlijk, zegt Kennedy, dat Gates WHO-steun kreeg voor nog een andere reeks door Fauci aangestuurde aidsvaccinproeven in Afrika, naast een campagne voor algemene massale vaccinatie, waarbij gebruik werd gemaakt van voorraden van wat volgens Kennedy verlopen Amerikaanse vaccins waren, een fiscaal aftrekbare afvoerlijn voor de farmaceutische bedrijven waarin Gates al had geïnvesteerd.

De meest explosieve beschuldiging in het boek is dat de organisatie van Gates en Fauci vanaf ongeveer 2010 geld stak in talloze oefeningen voor het omgaan met een mogelijke toekomstige gevaarlijke virusinfectie, uitgevoerd door organisaties zoals de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention. Er werd geoefend met technieken om de wereldbevolking met succes massaal te vaccineren, beweert Kennedy, door ‘meedogenloze onderdrukking van afwijkende meningen . . . aantasting van burgerrechten. . . gebruikmaking van door angst gedreven propaganda, toezicht [en] censuur’, en door het ‘publiekelijk aan de schandpaal nagelen van vaccintwijfelaars’ en het verdoezelen van ‘de chronische langetermijneffecten van het vaccin’.

Gates had zelfs al ‘miljoenen ingezet’ op een van de drie vaccins die vanaf eind 2020 werden gebruikt, het mRNA-vaccin van het jonge bedrijf Moderna.

Het boek onderzoekt ook de andere, nauw verwante beschuldiging dat financiering door Fauci’s instituut verantwoordelijk kan zijn geweest voor het creëren van de Covid-19-ziekteverwekker zelf. Om het verbod van het Congres te omzeilen op wat het beschouwde als riskant gain-of-function-onderzoek – het opzettelijk zodanig manipuleren van ziekteverwekkers dat ze besmettelijker worden, om zo hun risico voor de mens te bepalen – verstrekte Fauci een substantiële NIAID-subsidie, zegt Kennedy, om dat onderzoek in China te ondersteunen.

De subsidie kwam, via een tussen-organisatie genaamd EcoHealth, terecht in een gespecialiseerd laboratorium in Wuhan, later het epicentrum van de Covid-19-uitbraak. Daar hebben Chinese technici een ziekteverwekker genetisch gemanipuleerd op basis van een eenvoudig corona-verkoudheidsvirus. Het werd later Sars-Cov-2 genoemd, de oorzaak van Covid-19.

Fauci heeft dit alles publiekelijk ontkend tegenover het Amerikaanse Congres en wordt nu beschuldigd van meineed. Tot nu toe zijn er geen aanklachten tegen hem ingediend. In plaats daarvan blijft ‘Teflon Tony’, zoals Kennedy hem noemt, nog steeds ongeschonden op zijn plek zitten als de best betaalde overheidsfunctionaris in de VS.

Als je het boek uit hebt, kan het best zijn dat je net als de schrijver van mening bent dat Fauci ‘de machtigste… meest corrupte… en meest despotische arts in de menselijke geschiedenis’ is.