Artsen blazen de loftrompet over de succesvolle bestrijding van borstkanker, nu deze aandoening niet langer doodsoorzaak nummer één is onder Britse vrouwen. Die plaats is nu ingenomen door hartkwalen.
Maar misschien juichen zij wel te vroeg, want hoewel sterfgevallen als gevolg van borstkanker met 35 procent zijn afgenomen sinds het begin van de jaren zeventig, komt deze vorm van kanker wel steeds vaker voor, met een verwachte stijging van wel 2 procent. Nog altijd gaat het bij een derde van alle kankergevallen bij vrouwen om borstkanker; een op de acht vrouwen krijgt ermee te maken en meer dan een op de vijf vrouwen met borstkanker overlijdt uiteindelijk aan de ziekte.
Het is dan ook geen wonder dat overheidsinstellingen als de Britse medicijnenwaakhond NICE (National Institute for Health and Care) hun hoop gevestigd hebben op aromataseremmers zoals anastrozol als het nieuwe wondermiddel tegen borstkanker, en miljoenen gezonde vrouwen stimuleren aan de ‘chemopreventie’ te gaan.
Dit is echter gewoon een bevestiging van een al lang bestaande idee-fixe over de behandeling van kanker, waarbij men ervan uitgaat dat die alleen succesvol kan zijn met totale chemische oorlogvoering. Aan het eind van de negentiende eeuw behandelden chirurgen kanker standaard met een operatie waarbij grote stukken gezond weefsel werden weggesneden om er maar zeker van te zijn dat ze ‘alles te pakken hadden’. Bij hoofdhalskankers haalden de chirurgen een deel van het kaakbot weg; bij borstkanker verwijderden ze de borst, de lymfeklieren en een groot deel van de borstwand. En in het begin van de vorige eeuw was je zelfs soms nog je gehele onderlijf kwijt als je kanker had aan je bekken of aan je inwendige organen.
Gelukkig zijn de behandelingen tegenwoordig minder verminkend, en kunnen we met medicijnen proberen ook de laatste achtergebleven kankercel te doden.
Maar chemopreventie gaat een stap verder: door gezonde vrouwen een behandeling met deze zware medicijnen te geven, worden ze blootgesteld aan een giftige stof waardoor ze meer kans hebben op osteoporose, een hartaanval, een beroerte, pijnlijke spieren en gewrichten, of zelfs een depressie. En dat moeten ze dan allemaal maar overhebben voor een geneesmiddel dat misschién de kans op kanker bij vrouwen met een verhoogd risico verlaagt van 4 naar 2 procent.
Christine Horner, een plastisch chirurg die reconstructieve operaties uitvoert na borstamputaties, denkt hier anders over. Nadat ze in de medische literatuur over kankerbehandelingen was gedoken, ontdekte ze tot haar stomme verbazing dat er wetenschappelijk bewijs is dat allerlei natuurlijke voedingsmiddelen, kruiden en supplementen kanker kunnen helpen voorkomen.
Een van de veiligste en effectiefste supplementen om kanker te bestrijden lijkt vitamine C. Veertig jaar geleden was de inmiddels overleden Nobelprijswinnaar Linus Pauling al voorstander van het gebruik van vitamine C, maar de moderne geneeskunde komt er nu pas achter dat hij weleens gelijk zou kunnen hebben.
Nieuw bewijs, aangeleverd door de Universiteit van Iowa, bevestigt dat wanneer je vitamine C direct in de aderen injecteert de dosis vijfhonderd keer zo geconcentreerd is als wanneer je een vitamine C-pil inneemt. Het kan de kanker zo specifiek aanpakken door de productie van waterstofperoxide – dat alleen kankercellen doodt, maar geen gezond weefsel aantast – in het lichaam te stimuleren. Deze methode van toedienen is al in het laboratorium en op dieren getest, en wordt nu onderzocht bij patiënten met alvleesklierkanker en longkanker. Zij zullen worden vergeleken met patiënten met soortgelijke kankers die met chemotherapie of bestraling behandeld worden. Over deze behandeling leest u meer in de volgende editie van Medisch Dossier.
In plaats van kanker te voorkomen met de krachtigste wapens die er zijn, is het beter om minder gewelddadig te werk te gaan. We hoeven misschien alleen maar het lichaam de niet-agressieve gereedschappen aan te reiken die het nodig heeft om gezond te blijven. Zoals zo vaak opgaat bij de geneeskunde: less is more.