Mahatma Gandhi, de vader van het moderne India, beschreef homeopathie als ‘een verfijnde methode om patiënten zo goedkoop en zachtaardig mogelijk te behandelen. De overheid moet die in ons land bevorderen en steunen’.
En dat is ook wat gebeurde. In 1960 werd met de Maharashtra-wet – ook bekend onder de naam Bombay-wet – een ‘hof van examinatoren’ ingesteld dat zich ging bezighouden met het onderwijzen van de homeopathie en het oprichten van nieuwe opleidingsinstituten hiervoor. Daarnaast werd een bestuurlijke instantie ingesteld voor de regulering en vergunningverstrekking voor deze beroepsgroep.
Negen jaar later werd een nieuwe wet aangenomen die een centrale raad in het leven riep om de homeopathie en Ayurveda – de traditionele geneeswijze in India – te regelen. In 1973 werd de Homeopathy Central Council Act van kracht, die de opleiding tot homeopaat standaardiseerde en praktijkvoering in de verschillende staten van het land mogelijk maakte.
Met deze legalisatie werd in India een rijke homeopathische traditie geformaliseerd die in 1839 begon. De Roemeense dokter John Martin Honigberger behandelde toen op die manier met succes een stembandverlamming bij de Maharadja van Punjab. Honigberger was onderwezen door dr. Samual Hahnemann, de grondlegger van de homeopathie, en was overtuigd geraakt van de effectiviteit nadat hij zichzelf van malaria had genezen. Na de behandeling van de Maharadja verhuisde Honigberger naar Calcutta, waar hij bekendstond als ‘de choleradokter’ vanwege zijn succesvolle behandeling van die ziekte met homeopathische middelen.
In 1867 ging de Weense arts dr. Zalzar in India homeopathie onderwijzen, en twee van zijn studenten richtten daar vervolgens in 1878 de eerste homeopathische hogeschool op.
De Britse regering stond echter niet welwillend tegenover homeopathie en deze stroming kwam dan ook pas echt tot bloei nadat het land in 1947 onafhankelijk was geworden.