Ik heb al rugklachten sinds mijn eerste zwangerschap, 26 jaar geleden. Misschien dat de veranderingen rond de zwangerschap een rol speelden, maar in de jaren daarna werd het erger doordat ik voor mijn werk urenlang voorovergebogen achter de computer zat. Waarschijnlijk speelt er ook een familiaire component mee: mijn vader had dezelfde klachten.
Aan het begin was het afdoende om af en toe naar een osteopaat te gaan, die de boel weer rechtzette. Maar in de loop der jaren werden mijn pijntjes steeds erger, en mijn houding en heup begonnen op te spelen. Steeds vaker bezocht ik de osteopaat. Ik besloot op zoek te gaan naar iemand die de problemen voor eens en altijd kon oplossen.
Mijn osteopaat had gezegd: ‘Er zitten een paar gewrichten in uw onderrug die gewoon niet zo goed werken. Blijf bewegen.’ Mijn nieuwe therapeut dacht daar heel anders over. Hij bekeek me van top tot teen, schudde zijn hoofd en zei treurig: ‘Uiteindelijk zult u een nieuwe heup nodig hebben.’ Omdat de pijn niet in mijn heup zat, klonk dat me weinig logisch in de oren. Dus ik zocht verder… en vond een beweegspecialist. ‘U hebt een scoliose,’ zei hij me. ‘U moet uw rug ontzien; u mag alleen wandelen en stijldansen.’
Op dat moment begon ik me serieus af te vragen hoelang mijn wervelkolom het nog zou volhouden. Ik voelde me net een pop wiens ledematen in de verkeerde gaten zijn gestopt. Ik kreeg een peesontsteking in mijn schouder en een stijve nek. Wat was er met me aan de hand?
Dit jaar vond ik een chiropractor gespecialiseerd in houdingsproblemen. Ik moest wel eerst röntgenfoto’s laten maken. Met tegenzin stemde ik toe. Ik bleek geen scoliose te hebben. Ik had geen nieuwe heup nodig. Mijn onderste wervels stonden iets te veel naar voren, maar ze werkten prima. Er zat wel iets verkeerd in mijn nek.
Een jaar lang ging ik plichtsgetrouw elke week naar mijn therapeut. Ik voelde mijn rug soepeler worden, evenals mijn nek, en mijn ledematen leken eindelijk op de goede plek te zitten. Maar mijn houding verbeterde niet, noch mijn heupproblemen.
Eindelijk, tijdens een reis naar Dubai, toen alles pijn deed en ik me liet masseren, viel het kwartje. Ik voelde me wonderbaarlijk genezen. Ik realiseerde me dat de oplossing niet in mijn gewrichten lag, maar in mijn spieren. Daar ben ik me op gaan richten. Diepeweefselmassage, samen met een aantal doelgerichte oefeningen, zoals Mitchell Yass uitlegt in ons hoofdartikel, brengen nu eindelijk verbetering.
Mijn verhaal is geen uitzondering. Er zijn miljoenen mensen met chronische pijn die stad en land afreizen op zoek naar verlichting. Zoals iemand ooit zei: als een hamer je enige gereedschap is, ga je elk probleem als een spijker zien. Al mijn therapeuten waren competent, maar ze bekeken mijn rug maar vanuit één perspectief. Ze hadden alleen geleerd die ene hamer te hanteren.
Het oplossen van chronische pijn vraagt om een integrale aanpak. Therapeuten en specialisten moeten met elkaar samenwerken en vanuit verschillende invalshoeken naar hun patiënten kijken. Pas dan heeft de geneeskunde een volle gereedschapskist om mee te werken.
Lynne McTaggart